________________
[૩૨]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ
એ માહના બિન્દુમાં એને બ્રહ્માંડના મોહના સિંધુનાં વિરાટ દર્શીન થતા હતા. અને એ નિર્યાંક સિધુના તાકાની ઉછાળામાં ઊછળી ઊછળીને પટકાતી લાખ્ખા જીવનનૌકાઓ દેખાતી હતી.
કુમારે વાતને સમેટવા કહ્યું, પૂજ્ય માતાજી, કેમ મને યાદ કર્યાં??
મૂળ વાત ઉપર આવતાં ત્રિશલાએ કહ્યુ, બેટા, હુ જગતની એક સ્ત્રી છું. તારી મા છું. તું હવે કુમાર-અવસ્થાને પામી ચૂકયો છે. હું જાણું છું કે તું આસ'સારથી સંપૂર્ણ રીતે વિરક્ત છે. તને ક્યાંય રાગ નથી, તને આ ભાગવિલાસે વચ્ચે રહેવાનું જરાય ગમતું નથી. છતાં તું મારી ખાતર અને તારા પિતાની ખાતર આ સંસારમાં કમને પણ રહ્યો છે, અમારા સુખ ખાતર તેં તારા મનને સાવ દાખી દીધું છે; અમારા મેાહના ઉછાળા જોઈ ને તે તારા ગમા-અણગમો દેખાડયો જ નથી. બેટા, આ બધી વાત મારી નજર બહાર નથી. જેને દેવાએ જન્માભિષેક ઊજવ્યે એ અવશ્ય આવતી કાલે વીતરાગ સજ્ઞ તીર્થંકર પરમાત્મા થનાર છે. અને એ તું જ છે. મારે લાલ અવસર્પિણીની છેલ્લે ચાવીસીના તીર્થંકર ભગવાન મહાવીર છે. આ બધું જ મારી જાણમાં છે.
બેટા, મારી ખાતર તે આજ સુધી તારી બધી જ અભિલાષાએ દાખી રાખી છે અને મારી બધી ઇચ્છાએ પાર ઉતારી છે તા હવે એક ઇચ્છા તું પાર નહિ ઉતારે ? મને વિશ્વાસ છે કે તું તારી માની ઇચ્છાને અવગણવાનું દુ:સાહસ કદાપિ નહિ કરે.’
પણ માતાજી, જે હોય તે કહા, જરૂર કહેા.’કુમારે
કહ્યું.
તે! સાંભળ, સમરવીર નૃપતિની રૂપવતી કન્યા યશોદા આવી છે. તારી મા ત્રિશાલા ઈચ્છે છે કે તું તેની સાથે પાણિગ્રહણ કરી લે !”
