________________
[૪૬]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ આખી રાત ગઈ! ચેરે ને ચૌટે વાત થાય છે. કુમારના વિરાગની! વિરાગીના મહાભિનિષ્કમણની !
- કુમારિકાઓ બેલે છે, અહા ! ભાઈ વર્ધમાનનું શું થશે પેલા જંગલમાં? કાળમુખા હાથીઓના ઝુંડને તે ત્યાં સુમાર નથી!”
પ્રૌઢાઓ બોલે છે, પણ કેઈક તે સાથે જાઓ આ મરદો કેમ નામ થઈ ગયા છે? આવા બાયડીમુઆઓ યુદ્ધ ચડીનેય શું ઉકાળશે?”
માઁ કહે છે, “હરિને મારગ છે શૂરાને, કાયરનું નહિ કામ રે! અમે મર્દ ખરા પણ લઢવાડ કરવામાં. કુમાર તે ક્ષમાના શત્રે કમને જંગ જીતવા નીકળે. અમને તે એ યુદ્ધ કરતાં ન આવડે.”
પત્નીઓ ઠસા મારીને એમના પતિદેવને કુમારની સાથે જવા કહે છે, પણ બધાંયની બોલતી બંધ થઈ ગઈ છે !
વૃદ્ધાઓ કહે છે, “બસ કે? આ જ પ્રજાનું પાણી ને? એક બચ્ચે ય આવતી કાલ કુમાર વર્ધમાન સાથે જવા તૈયાર નથી! હાય, હાય, એ છે કે સંસાર-મોહ!”
વાતેડિયાઓએ વાત કરી, નિંદકે એ નિંદા કરી કાયરેએ કિકિયારીઓ કરી, અને સહુ રાત્રિદેવીની ગોદમાં પોઢી ગયા!
સવાર પડયું, કૂકડાએ નોબત બજાવી. પંખીઓ ઊડવા લાગ્યાં. ગોવાળો ગાયોને લઈ નીકળી પડ્યા. પનિહારીઓ પાણી ભરવા ચાલી પડી. મહાભિનિષ્કમણનાં મંગળ ગીતે ગવાવા લાગ્યાં. બંસીઓ માંગલ્યના સૂરો રેલાવવા લાગી. સર્વત્ર સંગીત પ્રસરવા લાગ્યું.
