________________
૧૪
સદા શાહ થઈ ગયા તે ચેવિયારનું પચ્ચખાણ ધારી લે. ત્યાર પછી બંને માણસે નજીકના શ્રીજિન મંદિરે દર્શને જતાં. કોઈવાર માસીબા પણ સાથે આવતાં.
આમ ને આમ બીજા બે મહિના વીતી ગયા. આ બે મહિનાને એકધારો શ્રેમ જોઈને માસીબાએ દેદને પૂછયું : “ભાઈ, તારા વેપારમાં કેમ છે ?”
નુકસાન કેઈ જાતનું નથી. આપણે ત્રણને ગુજારે નભે છે. હજુ સુધી એકેય સોમૈયે તુટયો નથી.” દેદાશાએ કહ્યું.
તે ભાઈ, એકાદ નાની હાટડી વસાવી લેને. પરચુરણું તેલ પળીને બંધ રાખી શકાશે. વીસ સેવૈયા ધંધામાં રેકીશ તે દુકાન પણ ભરી ભરી લાગશે ને નિરાંતનો રોટલે મેળવી શકાશે. આ તે રોજના ઘડા કોકદી થકવી દીયે.”
દેદે હસીને કહ્યું: “માસીબા, મને કાંઈ થાકબાક નથી લાગ્યો. પણ તમે કહે છે એમ એકાદ હાટડી કરું તો કંઈ વાંધો નહિ આવે. વળી આ રઝળપાટ મટી જશે. આમેય માસુ બેઠા પછી તે ઘી લેવા નિયમિત જવું પણ આકરું થઈ પડશે.
એમ જ થયું, એક નાની બજારના નામ પર મહિને એક કેરીનાં ભાડાથી હાટડી મળી ગઈ. હાટડી સાવ નાની પણ નહોતો. થોડે ઘણે માલ રાખી શકાય એવી સગવડ પણ હતી.
માસીબા દેદ સાથે હાટડી જઈ આવ્યા. તેમણે આશીર્વાદ આપ્યા. અને દેદાશાએ ત્રણ નવકાર ગણી કુંભ મૂક્યો. દીવો પ્રગટાવ્યો અને હંમેશના વપરાશને થોડેઘણે માલ પણ ભર્યો. ખાસ કરીને ગોળ, સાકર, તેલ, દાળીયા, મમરા, ઘી મરચાં થોડેઘણે તેજાને.
માટલીઓ મેળવીને તેમાં જુદી જુદી વસ્તુઓ ભરીને તેની ગોઠવણ કરી.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
WWW.jainelibrary.org
