________________
શરીરમાંથી નીકળતી દુર્ગધમાં હોસ્પીટલના મહેતરો પણ પાસે આવતા ડરતા હતાં. જ્યારે કમરાની બહાર પુત્ર-પુત્રીઓ, ચા-પાણી અને નાસ્તો કરી રહયા હતા ખભા પર ખેસ મૂકીને આમતેમ ફરી રહેલા સગા સંબંધીજનો અંતિમ શ્વાસની રાહ જોતા હતાં. આવા સમયે શેઠના મસ્તક પર હાથ મૂકનાર કે દિલાસો દેનાર પણ કોણ ન હતું. ડ્યુટીના કારણે સીસ્ટરો આવતી-જતી રહેતી હતી. ભુલ્યો ભટકયો ડાકટર પણ જાણે ચેપી રોગ લાગી ન જાય તેવી રીતે કમરાની બહારથી જોઇ, પૂછયાછ કરી, ચાલ્યો જતો હતો. હીરામોતીના આભૂષણોથી સજ્જ થયેલી પત્ની, પુત્રીઓ અને પુત્રોને પણ, કમરામાં આવતાં જતા ડર લાગતો હતો, ત્યાં બીજાની વવાત શું કરવી? આવા પ્રકારની સંસારની માયા સર્વ કોઈને આજે કાલે કે વર્ષો પછી પણ નડતરભૂત થવાની છે. " જે શેઠે પુત્રાદિ પરિવાર માટે કે પોતાની પ્રાણપ્રિય પતીને શણગારવા માટે, એક વાતે પણ કમી રાખી નથી તે શેઠનું આજે કોઈ નથી. અને પરસેવો પાડીને કે એરકન્ડીશનમાં બેસીને કરોડોપતિ બનેલા શેઠની માયા જેમ હતી તેમ રહી. સ્વર્ગસદંશ સુખોનો અનુભવ કરાવે તેવા પ્રકારના આધુનિક તમામ ભૌતિક સાધનો દ્વારા ભૌતિક સુખમાં ડુબેલા આ શેઠે જીવનની અંતિમ ક્ષણ સુધા રોગતિશયથી પીડાતા અને દુઃખના દાવાનળમાં તપતા તપતા છેલ્લો શ્વાસ પૂરો કર્યો અને આ ભવ દરમ્યાન કરેલા પાપકર્મોનો ભારો શિર પર લઈને દુનિયામાંથી સદાને માટે વિદાય થયા.
આ પ્રમાણે માયામાં ફસાયેલો આત્મા જૂઠપ્રપંચ કરતા વાર લગાડતો નથી. પણ છેલ્લે શું? માનવમાત્ર ગમે તેવા પોઝીશનમાં હોય તો પણ એટલો મંત્ર જ યાદ રાખે કે “છેલ્લે શું? અન્તિમમાં શું? પીછે ક્યા? પછી શું?”
માયા પ્રકરણ પૂર્ણ
૧૨૫
