________________
સુદેવ, સુગુરુ અને દયાપૂર્ણ ધર્મનો ઉપાસક હતો! છમાં પણ પરસ્ત્રીને માયાપ્રપંચ કરીને પણ ફોસલાવવા તથા તેનું હરણ કરી શય્યાસંગિની બનાવવા માટેની દુર્બુદ્ધિથી પ્રેરાઇ રાજા રાવણ દંડકારણ્યમાં આવે છે. પરન્તુ એકાકી લક્ષ્મણની હાજરીમાં કે એકાકી રામની હાજરીમાં પણ સીતાજીને ઊપાડી જ્વા માટેની શકિત રાવણ પાસે ન હોવાથી માયામૃષાવાદ નામના પાપનો આશ્રય લેવાની ફરજ પડે છે. બનાવટી સિંહનાદ કરી, સીતાજીને એકલા પાડી નાખવાનો પ્રયોગ કર્યો, અને સફળ બન્યો, તો પણ સીધે માર્ગે સીતાજીનું હરણ કરવું રાવણને માટે લોખંડના ચણા ચાવવા જેવું હતું. રોમેરોમમાં વ્યાપેલી દુર્બુદ્ધિના કારણે રાવણને વિચાર આવ્યો કે ભારતદેશની ભયંકરમાં ભયંકર કમજોરી એક જ છે કે - ગમે તેવી સ્રીને બાહુપાશમાં લેવી હોય તો, સાધુમહારાજનો વેષ દોરા-ધાગા, માદળીયા, મંત્ર, તંત્ર આદિના માધ્યમથી સફળતા મળતા વાર લાગતી નથી. આવું વિચારીને રાવણે સાધુમહારાજનો વેષ લીધો તે આ પ્રમાણે...
ડિમ્ ડિમ્ ડિમ્ ડિમ્ ડિડિમ્ ડિમ્ ડિતિ ડમરું વાદયન્ સૂક્ષ્મનાદં વમ્ વસ્ વસ્ વસ્ વવમ્ વસ્ પ્રબલગલબલં તાલમાલયં તુભ્યમ્। કપૂરાકલૂમ ભસ્માચિત સકલતનુરુમુદ્રસમુદ્દે, માયાયોગી દશાસ્યો રઘુરમણપુર પ્રાંગણે પ્રાદુરાસીમ્ ।।
અને માયામૃષાવાદ નામના પાપનો પરમભકત બનેલો રાવણ સીતાજીને ઉપાડીને લંકામાં લઇ ગયો છે. પરિણામે સંસારને રામાયણની બક્ષીસ મળવા પામી છે. જેમાં હજારો, લાખો તથા કરોડો માણસો માર્યા ગયા છે. જેમની વિધવા બનેલી સ્ત્રીઓ અને પુત્રવિહોણી માતાઓના ગરમાગરમ અશ્રુબિંદુઓ જ ભારતદેશની ભૂમિના ભાગ્યમાં શેષ રહેવા પામ્યા છે.
(૩) અણુમાપિ મેહાવી માયામોસ વિપણ (દશવૈકાલિક ૨-૫-૪૮)
આત્મોન્નતિને માટે પ્રવજિત થયેલા સાધકને તથા મોક્ષાભિલાષુક, વ્રતધારી, ગૃહસ્થ સાધકને પણ દશવૈકાલિક સૂત્રમાં થોડામાં થોડો પણ માયામૃષાવાદ નહીં સેવવાનો ઉપદેશ કરાયો છે. સ્થૂલ કે સૂક્ષ્મ, જ્ઞાતભાવે કે અજ્ઞાતભાવે, મશ્કરી કે કુતૂહલમાં પણ માયામૃષાવાદ સેવવો ન જોઇએ.
૧૮૯
