________________
मरण पाम्यो, अने तमे पण जो सतीउनुं शरण लीधुं तो तेना महिमाथी जीवता रह्यो ठो, नहीं कां तमारा पण तेवाज हाल यात ॥ ३० ॥
माटे ए चित्तथरे, काढी मूको साल रे ॥ परलखमी परनारने रे, दवे म पडशो ख्याल रे ॥ जीव० ॥ ३१ ॥ पण दुर्बुद्धि शेवनुं रे, चित्त न वाय रे ॥ जइवि कपूरे वासीए रे, बसण दुर्गंध न जाय रे ॥ जीव० ॥ ३२ ॥ दैडा करने वधामणां रे, अंश न दुःख धरेश रे ॥ जो बच्यो बुं जीवतो रे, तो सवि काज करेश रे ॥ जीव० ॥ ३३ ॥ जो मुज ras, युं विसराल रे ॥ तो मलशे ए सुंदरी रे, समशे विरदनी जाल रे ॥ जीव० ॥ ३४ ॥
अर्थ- माटे मे तमोने कहीए बीए के तमारा चित्तमां जे पारकी लक्ष्मी लइ लेवी अने पारकी स्त्री जोगववी, तडूप जे शब्य वे ते काढी नाखो अने हवे एवा ख्यालमां क्यारे पण परुशो नहीं ॥ ३१ ॥ एवी रीते त्रण मित्रे मली शेठने शिखामण थापी, तथापि जेम लसण बे तेने यद्यपि कपूरमां वासित करीए, तोपण तेनी दुर्गंधता जाय नहीं, तेम ते डुर्बुद्धि शेठनुं चित्त पण ठेकाणे श्राव्यं नहीं ॥ यतः ॥ यद्यपि मृगमदचंदन, - कर्पूरागरुमिश्रितो लशुनः ॥ तदपि न मुञ्चति गंधं, प्रकृतिगुणं जातिदोषेण ॥ १ ॥ इति ॥ ३२ ॥ तेम इहां धवल शेठने जो पण मित्रे | यावीने शिखामण थापी, तोपण फरी एवो विचार करवा लाग्यो के है हैडा ! हवे तो तुं वधामणां करने ? एक अंशमात्र पण दुःख धरीश नहीं, जो हुं जीवतो बच्यो ढुं तो सर्व कार्य करीश ॥ ३३ ॥ जो मारा सारा जाग्ये करी एटलुं मोढुं विघ्न उपन्युं हतुं ते पण सर्व विसराल थइ गयुं
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org