________________
પેાતાની વાત
આ નિષ્ઠ'ધ જાન્યુઆરી ૧૯૭૯ માં ૧૬ પૃષ્ઠોમાં (૨૦૦ પ્રતિમાં) પ્રકાશિત કર્યો હતા. એલાચાર્ય મુનીશ્રી વિદ્યાનન્દજીના સાન્નિધ્યમાં જયપુરમાં થનાર સેમિનારમાં તેને રજુ કર્યાં હતા. ઉક્ત સેમિનારમાં આવેલા બધા વિદ્વાનોને તે આપ્યા જ હતા, અન્ય પણ અનેક પ્રતિષ્ઠિત વિદ્વાનાની સેવામાં નીચે પ્રમાણે નિવેદન સહિત માકલ્યા હતાઃ –
66 આ નિમય હજી અપૂર્ણ છે આવશ્યક સશેાધન અને પરિમાર્જ ન ન પણ બાકી છે. શીઘ્ર પ્રકાશિત થનારા આ નિબંધના સંદર્ભીમાં વિદ્વાનાની મહત્ત્વપૂર્ણ સલાહ, સુઝાવ, સૂચનાની અનુરોધપૂર્ણાંક અપેક્ષા રાખવામાં આવે છે. અમે વિશ્વાસ આપીએ છીએ કે એના પ્રકાશન પહેલાં પ્રાપ્ત સુઝાવા ઉપર ગંભીરતાપૂર્વક વિચાર કરી આવશ્યક સ ંશાધન અવશ્ય કરવામાં આવશે.”
પરિણામસ્વરૂપ અનેક વિદ્વાનાના પત્ર આવ્યા, જેમાં કેટલાક સુઝાવ પણ હતા, ખાકી પ્રશંસા જ વધુ હતી.
તેમના ઉપર ગંભીરતાપૂર્વક વિચાર કરીને એને આગળ વધારવામાં આવ્યે. વચ્ચે પણ કેટલુંક પરિયન થયું. એ રીતે એ ૨૫ પૃષ્ઠના થઇ ગયા. જેને ફરીવાર છપાવીને ફરી એકવાર વિદ્યાના પાસે માકલવામાં આવ્યા. તેમાં પણ નીચે પ્રમાણે અનુરાધ કરવામાં આવ્યા હતા ઃ
66 આ નિબંધ આપની (વિદ્યાનાની ) સેવામાં આવશ્યક સુઝાવ અને સલાહ માટે લગભગ બે માસ પહેલાં મેકલવામાં આન્યા હતા, ત્યારે તે ૧૬ પૃષ્ઠના હતા. હવે એ પરિદ્ધિત થઇને આ રૂપે થઈ ગયા છે; પરંતુ હજી ય અપૂર્ણ છે. હજી પણ અમે આપના મહત્ત્વપૂર્ણ સુઝાવેાની અપેક્ષા રાખીએ છીએ. આમે ય તે અત્યારે આત્મધર્મીમાં સંપાદકીય લેખ રૂપે પ્રકાશિત થઈ જ રહ્યો છે, પાછળથી તેને પુસ્તકાકારે પ્રકાશિત કરવાની ચાજના છે. જેમ પહેલાં નિવેદન કરવામાં આવ્યુ હતુ તેમ અમે વિશ્વાસ આપીએ છીએ કે પુસ્તકાકારે પ્રકાશિત થયા પહેલાં પ્રાસ
