Dharmanubandhi Vishva Darshan Pustak 02 Anubandh Vichardhara

Author(s): Santbal
Publisher: Mahavir Saitya Prakashan Mandir

Page 129

૧૨૭
તેમજ તેની સક્રિય તટસ્થતાને પરિચય આપે છે, તે છતાં એ ભયસ્થાન તો છે જ.
સામ્યવાદને દૂર કરનારી અથવા તે મચક ન આપનારી એવી રાજકીય સંસ્થાઓમાં અમેરિકા તરફ ધ્યાન જાય છે. બીજી છે વિશ્વસંસ્થા યૂને. પણ તે બે જૂથોમાં અટવાઈ ગઈ છે. એટલે ભારતને સક્રિય તટસ્થ બળ બનવામાં કોઈકનું સક્રિય માર્ગદર્શન જોઈએ. બાળકને ઠેલણગાડીની જરૂર પડે તેમ રાજ્ય હોય ત્યાં સરકારની પણ જરૂર પડે. ભારતમાં કેંગ્રેસ સરકાર રહે-તે સામ્યવાદથી અલગ રહે તેમ ઈચ્છીએ, તેની સાથે એ પણ ભય ખરે કે કયાંકે તે મૂડીવાદ સાથે ન જોડાઈ જાય. ક્યારે પણ તે કોમવાદ સાથે હાથ ન મેળવે. એટલે સરકાર ઉપર અંકુશ લાવવાની ફરજ, લોકો અને લોકસેવકોના નૈતિક સંગઠને ઊભાં કરી તેમને સોંપવી જોઈએ. તેમ ન થાય તે બધા સ્વાથી તો ભરાઈ જાય.
સામ્યવાદ કોઈને ગમતો નથી. જ્યારે સામંતશાહી અત્યાચારે અને શેષણ વધ્યાં છે ત્યારે લોકોના અણુધડ ટોળાંઓએ મેળવેલી એ રાજ્ય સત્તા છે. તેને કોઈ પાયે નથી. વધુ પીડિત લોકોને તાત્કાલિક જીવનની જરૂરતાની જવાબદારી સ્વીકારે છે તે માટે લોકોની કુણું નજર છે અને તેમાં કોંગ્રેસ પણ બાકાત નથી. કોંગ્રેસના ઉંચામાં ઉંચા રચનાત્મક કાર્યકરોને પૂછવામાં આવે તે તેઓ કહેશે કે “સામ્યવાદ ઠીક છે–તેને સામ્ય-ગ કહેશે. ધીમે ધીમે સુધરી જશે. આપણે ઇર્ષા રાખ્યા સિવાય સારું હોય તે લેવું.”
પણ સામ્યવાદમાં ક્યાંક પાયાની મહત્વની ભૂલ રહી જાય છે. નહીતર આજે ૪૫ વર્ષના ઘડતર બાદ તેના નેતાઓને ભૂતકાળના નેતાઓની કારકિર્દીને ભય તેમનું નામોનિશાન ભૂંસી નાખવાની હદ સુધી ન લાગે; તેમને વર્તમાન સાથીઓને પણ વિચારફરક અસહ્ય એટલે હદ સુધી ન બને કે તેમને પદભ્રષ્ટ કે અયોગ્ય સ્થાને ગોઠવવામાં આવે અને અબજો રૂપિયાના ભાગે અણુની સંરક્ષણની વાડ સામ્યવાદને