Dharmanubandhi Vishva Darshan Pustak 02 Anubandh Vichardhara

Author(s): Santbal
Publisher: Mahavir Saitya Prakashan Mandir

Page 180

૧૬૮
મજાક કરતાં કહ્યું : “બેરખે તે મેટો રાખે છે. ભગવાન ઉપર શ્રદ્ધા હોય તે તેને પાણી મેકલવા કહો.
ભગતને લાગી ગયું દિલમાં અને બોલ્યા: “આ બેરખે અમસ્ત નથી રાખ્યો. મને મારા શ્રીજી ઉપર શ્રદ્ધા છે. તે પાણી મોકલશે.” તેમણે સંકલ્પ કર્યો. ઉપરથી નાથ પાણી ન મોકલે ત્યાં સુધી ઊઠવાને નથી; ખાવા-પીવાનું પણ નથી. ગામ સાંભળીને છક થઈ ગયું. ઓધવજી ભાઈના પત્નીએ ઠપકો આપો. ઓધવજી ભાઈએ ભગતને આજીજી કરી કે પ્રતિજ્ઞા છેડે. પણ ભગત રહ્યા મકકમ ! ભગવાનના ધ્યાનમાં લીન! કલ્પનામાં ન આવે એ રીતે વાદળાં ઘેરાવા લાગ્યા અને વરસાદ વરસ્યો.
હમણુના સમયમાં વિજ્ઞાનથી વરસાદ વરસાવી શકાય છે તેવી જ રીતે આત્મશકિત, આત્માનું વિજ્ઞાન પણ કાર્ય કરે છે. ગામડામાં કહેવાય છે કે વરસાદ ના વરસે તે બધાનાં પાપ ભેગાં થયાં હશે. એવી જ રીતે ધરતી અન્ન ચોરે છે એમ સંભળાય છે. તેનો અર્થ એ કે આપણી માનસિક અસરો બધા ચેતન ઉપર થાય છે.
કહેવાનું તાત્પર્ય એ છે કે ગામડાંઓમાં જે ઉત્પન્ન કરાય છે તેની પાછળ તે બધા માટે છે; બધાને કામ આવે એવી સહિયારી સામૂહિક કલ્યાણ ભાવના રહેલી હોય છે. એ જ રીતે અનાજ પાકે પછી વિનિમય કઈ રીતે કરવું? એટલે વાણી તેને તેને મહેનતાણામાં અનાજ મળે. સુથારે હળ વ. બનાવ્યાં તે તેને પણ ભાગ, કુંભાર, વાળંદ, સાજે, લુહાર, મોચી, વણકર, ચમાર એ બધાનાં કામ અને સેવા બદલ ખેડૂત અનાજને વળતર રૂપે આપે. આજે પણ એ પ્રથા ઘણું ગામડાંઓમાં ચાલુ છે. ગામડું આખું એક કુટુંબ હોય એ રીતે વર્તે છે. આ બધાને આપતા અનાજ વધે ત્યારે સતી સંત, પંખી બધાને પોષે છે.
બનાસકાઠામાં જોયેલી અને સાંભળેલી આ વાત છે. ત્યાં ઢોરને ખાણમાં અનાજ ખવડાવતા, વસવાયાને આપતા, પિતાને બાર માસ