Dharmanubandhi Vishva Darshan Pustak 02 Anubandh Vichardhara

Author(s): Santbal
Publisher: Mahavir Saitya Prakashan Mandir

Page 171

૧૫૯
(ભા. ન. કાંઠા પ્રાયોગિક સંધમાં) કરશીભાઈ આવ્યા. તેમની સાથે કાર્યકરેને ખાવા-ખાવા વહેવાર થયા. નાનચંદભાઈ નામના એક કાર્યકરના ગળે આ વાત ન ઊતરી. એટલે જુદી જુદી દલીલ કરી કે મને નહીં ફાવે. તેમને સમજાવ્યા તે કહે. “જે માંસહારી હશે તેમને ત્યાંથી નહીં લઉં.”
તેમને કહ્યું: “બહુ સારૂ! પણ, હિંદુ માંસાહારી હોય તે ત્યાંથી પણ નહીં લો ને ! પણ એવા હિંદુને ત્યાં જમતા હોય તે આ વાં ન લેવું જોઈએ !”
ભાલ નળ કાંઠા પ્રદેશમાં મેટાં સમેલન થાય તેમાં બધી કેમના લે આવે અને આ બધા સાથે જ જમવા બેસે. સમૂહમાં કોઈને કાંઈ વાંધો આવતો નથી. માંસાહારીને ત્યાં ન જમવાનું નકકી કરે તે એ કસટી બધે જ લાગુ પાડે. પણ, આપણને ખાવા કરતાં લોક ટીકાને વધારે ડર હોય છે. એટલે માંસાહારી બ્રાહ્મણને ત્યાં જમવા વાંધો આવતો નથી પણ બિન માંસાહારી હરિજન, ઇસ્લામી કે ઈસાઈને ત્યાં જમવામાં વાંધો આવે છે. હમેશાં સંબંધ સિદ્ધાંત સાથે હવે જોઈએ; કોઈ વર્ગ સાથે નહીં. આમ કરવા જતાં ઘણી મુશ્કેલીઓ આવશે પણ વિશ્વને લક્ષ્યમાં રાખીને ચાલવા માટે એ જરૂરી છે અને આવી બાબતમાં વિવેક પણ આવશ્યક છે.
હવે ગામડામાં કેવા સ્નેહ સંબંધ હતા તે અંગે જરા વિચાર કરીએ. રવિશંકર મહારાજ એકવાર કહેતા હતા કે એક કુટુંબમાં એક બાઈ ના છોકરે મૂકીને મરી ગઈ તે છોકરે પાડેશની ભરવાડણને ધાવીને મેટ થે. તેની મા ભરવાડણ થઈ. તે પર ખરો પણ એ ભરવાડણ મા પાસે ગયા વગર તેને ન ચાલે. તેના બાપ ઘણું કહે, સારી વસ્તુઓ લઈ આવે પણ તેને મા વગર ચેન ન પડે. આવા વાત્સલ્ય સંબંધે ગામડામાં પડયાં છે.
ત્યાંનું લગ્ન જીવન પણ સમજપૂર્વકનું. શહેરમાં તે લગ્ન પાછળ ૨૫નું, ધનનું કે પછી ભણતરનું આકર્ષણ હોય છે. અરણેજમાં એક