________________
૧૧૨
ધર્મ-શ્રદ્ધા પહેરતાં-ઓઢતાં કે હરતાં-ફરતાં આબરૂને ભૂલતે નથી, આબરૂ પ્રત્યે પૂર્ણ લક્ષ્યવાળો રહે છે, તેમ સમ્યકત્વવાન જીવ આરંભપરિગ્રહનાં કાર્યો કરતી વખતે પણ જન્મ-કર્મની પરંપરાથી છૂટવાના જ એક લક્ષ્યવાળ હોય છે. એ આત્મા દુનિયાના વ્યવહારને ખાવા-પીવા જેવો માને છે અને આત્માના વ્યવહારને આબરૂ જાળવવા જે માને છે. ગૃહસ્થને આબરૂ, આબરૂ—એમ જપવું પડતું નથી, પણ મનમાં એજ રમ્યા કરે છે અને કોઈ પણ પ્રવૃત્તિથી આબરૂને હાનિ ન પહોંચી જાય, એની સર્વ કાલને માટે સંભાળ રાખ્યા કરે છે, તેમ ” સમ્યગ્દષ્ટિ જીવ “સમ્યકત્વ “સમ્યફ એ પિકાર કરતા નથી, તો પણ એનું લક્ષ્ય એના ઉપર જ હોય છે. પનીયારી પાણીનું બેડું માથે મૂકીને ચાલતી વખતે ગમે તેટલી વાતેરીતે કે હેકલટકા કરે, તે પણ તેનું મન બેડા ઉપર જ રહે છે અથવા નવવધૂ ઘરનાં સઘળાં કામ કરે, તોપણ ચિત્તથી પતિને કે પતિના સમાગમને જ યાદ કર્યા કરે છે. એ સ્થિતિ સમ્યગ્દષ્ટિ જીવની હોય છે. જન્મ અને કર્મની પરંપરા તથા તેનાથી છૂટીને મોક્ષને મેળવવા ઉપર જ તેનું લક્ષ્ય હોય છે.
પ્રશ્ન વગર ઇચ્છાએ કરેલી ક્રિયા ફળે? .
ઉત્તર૦ જીવ નિગાદમાંથી નીકળીને ઉંચી સ્થિતિએ આવે છે, તે સકામનિજેરાથી નહિ પણ અકામનિર્જરાથી જ આવે છે. અકામ એટલે ઈચ્છા વિના. જે ઈચ્છા વિના કરેલી ક્રિયા ન જ ફળતી હોત, તે અકામનિજેરાથી જીવને ઉંચે. આવવાનું પણ ક્યાંથી બનત? માટે વગર ઈચ્છાએ કરેલી ક્રિયા પણ ઓછા-વધતા પ્રમાણમાં અવશ્ય ફળે છે.
