________________
જ
-શ્રા
સંસાર અને સંસારના પદાર્થોમાં એટલે લુબ્ધ રહે છે કેઅને એ લુબ્ધતાના પરિણામે સહન કરવી પડતી અનંત માતનાઓ અને દુ:ખપર પરાએ પણ ગભરાવી શકતી નથી. સંસારના લાભમાં તે એટલેા કૃપણુ અને દીન બને છે કેએક પણ સત્કાર્ય કરી શકતા નથી તથા યામણી હાલતમાં જ નિરન્તર કાળ નિર્ગમન કરે છે. માયા અને માત્સર્યાંનું તે કુળગૃહ બને છે. સ્વમહત્તા માટે તે અનેક પ્રકારના માયાચારાને સેવે છે. અન્યની મહત્તા તે એક ક્ષણ પણ સહી શકતા નથી. પોતાની જાત ઉપર કેાઇ દુ:ખ આવી ન પડે, તે માટે સદા ભયભીત બન્યા રહે છે અને પાતા સિવાય પરના દુ:ખના કે તેના પ્રતિકારના એક ક્ષણુ વિચાર પણ કરતા નથી. એની પ્રત્યેક પ્રવૃત્તિ નિષ્ફળ હાય છે, કિન્તુ અજ્ઞાનના ચાળે એ પેાતાની તે નિષ્ફળ અને હાનિકર પ્રવૃત્તિઆને પણુ સફળ માને છે.
•
ભવાભિનન્દી આત્માઓની આ દશા જ તેમને મુક્તિમાર્ગની પ્રાપ્તિમાં મહાન અંતરાય રૂપ બને છે. ભવમાં પડતી સઘળી તકલીફ઼ા, ભવ પ્રત્યેના મહુમાનના યાગે, તે આત્માઆને તકલીફ્ રૂપ લાગતી નથી : જ્યારે મેાક્ષમાર્ગની આરાધના માટેની ઘેાડી પણ તકલીફ તે આત્માએથી સહી શકાતી નથી. સંસારની તકલીફ્રેશને સ્વેચ્છાએ સહે છે અને સંસાર રૂપ કારાગારથી મુક્તિ અપાવનાર ક્રિયાઓ માટેની તકલીફ સ્વેચ્છાએ સહવા માટેની તાકાત તેઓમાં એક તલભાર પણ રહેતી નથી. આ ભાભિનંન્ક્રિપણું, એજ આત્માને મુક્તિસાર્ગની પ્રાપ્તિમાં માટુ પ્રતિબન્ધક છે. એને ટાળવા માટે
