________________
૩૩
બીજા શ્રી અજિતનાથ પરમાત્માનું સ્તવન વસ્ત્ર-ખાવાનું વિગેરે પૌદ્ગલિક પદાર્થો આપવાનું જ દાન સમજતો હતો અને તેથી તેને જ મેળવવામાં મારો બધો સમય પસાર થતો હતો. હવેથી પ્રભુજી મળ્યા પછી તેઓના શાસ્ત્રોના સહવાસથી મારી આ વૃત્તિ બદલાઈ ગઈ છે. દાનાદિને આપવા માટે મેળવવું અને બીજાને આપવું અને તેનું માન વહન કરવું આ બધું બરાબર નથી. તેના કરતા પૌદ્ગલિક ભાવોનો સર્વથા સંબંધ જ છોડી દેવો જ્યાં કોઈ પણ પ્રક્રિયા માટે કોઈ પણ પુદ્ગલગ્રહણની આવશ્યક્તા જ ન રહે એવો પુદ્ગલનો સર્વથા ત્યાગ કરવો. શરીરાદિ આત્મા સાથે જે તન્મયપણે અનાદિથી વર્તે છે તેનો પણ ત્યાગ કરી અશરીરી બનવું એ જ મોટો દાનગુણ છે તે હવે મને બરાબર સ્મૃતિગોચર થયો છે.
(પ) એવી જ રીતે ધન-અલંકાર કે કીર્તિ ઇત્યાદિ મેળવવાં તે લાભ સમઝતો હતો અને તેથી જ તેના માટે સતત પ્રયત્નશીલ હતો, પણ હવે તત્ત્વ સમજાયા પછી ખ્યાલ આવે છે કે ધન - અલંકાર કે કિર્તિ આ બધાં એકભવ પુરતાં જ સંબંધવાળાં છે. અંતે તો તે પણ હેય જ છે. છોડીને જ જવાનું છે તેથી તેનો લાભ થાય તો પણ તે લાભ કાયમ ટકવાનો નથી. આમ સમજીને મારી વૃત્તિ બદલાણી છે કે ગુણોનો લાભ એ જ સાચો લાભ છે જે ભવાન્તરમાં પણ નાની ઉંમરથી તે ગુણો પ્રગટી ઉઠે છે અને જો કેવળજ્ઞાનાદિ જેવા ક્ષાયિકભાવના ગુણો પ્રાપ્ત કર્યા હોય તો તે પછી ક્યારેય ચાલ્યા જતા નથી માટે ક્ષાયિક ભાવના ગુણોનો લાભ એ જ સાચો લાભ છે.
(૬-૭) આ જ રીતે પૌદ્ગલિક પદાર્થોના ભોગ અને ઉપભોગને હું સત્ય માનતો હતો. એટલે જ સારું ખાવા-પીવાનું મળે અને સારું પહેરવા - ઓઢવાનું મળે એટલે તેને હું સુખ જ સુખ માનતો હતો અને તેમાં આસક્ત થઈને ફરતો હતો.
