________________
શ્રી દેવચંદ્રજી કૃત ચોવીશી ભાગ : ૧
આત્મસ્વરૂપનું ઘાતક છે આવું જાણીને તે સુખથી હું ઉદ્વેગ પામ્યો છતો ફક્ત આત્મગુણોની રમણતાનું સુખ મને ક્યારે પ્રગટે ? તેની જ હવે મને લગની લાગી છે અને સાંસારિક ભાવોથી ઉદાસીન બનીને આત્માના ગુણોની સાધનામાં સહાયક એવા મુનિરાજના ચરણકમલોની ભાવપૂર્વક સેવા કરતાં કરતાં આ આત્મા પોતે જ પોતાના આત્મામાંથી જ અવ્યાબાધસુખ પ્રગટ કરવા માટે ગુરુજીની પાસે સ્યાદવાદયુક્ત એવી આગમવાણીનું શ્રવણ કરે. પાંચ આશ્રવોનો વિરામ કરે, શુદ્ધ સંયમની પાલના કરે, શરીર પ્રત્યે નિઃસ્પૃહ થઈને તપ-જપ-સાધના આદિ કાર્ય કરીને પોતે જ પોતાનો મોક્ષ સાધે. આમ હવે હું ઇચ્છું છું.
૧૨૬
શાસ્ત્રમાં કહ્યું છે કે
-
पंचासवविरत्ता, विसयविजुत्ता समाहिसंपत्ता । रागदोषविमुत्ता, मुणिणो साहंति परमत्थं ॥ आउस खीणमाणा, सुप्पाणवियोगेवि जे समाहिपया । सावय दट्ठवयावि हु मुणिणो साहंति परमत्थं ॥
પાંચ આશ્રવથી વિરક્ત બનેલા, પાંચ ઇન્દ્રિયોના વિષયમાંથી વિયુક્ત (ત્યાગી) બનેલા, સમાધિઅવસ્થાને પામેલા તથા રાગ અને દ્વેષથી રહિત બનેલા મુનિઓ પરમાર્થને સાધે છે.
આયુષ્યકર્મ દિવસે દિવસે ઓછું થાય છે. એમ સમજીને પોતાના પ્રાણોનો વિયોગ (મૃત્યુ) થાય તો પણ સમાધિપદમાં વર્તનારા, શિકારી પ્રાણીઓ સામે આવે તો પણ દૃઢ વ્રતવાળા જે જીવો સ્થિર રહે છે આવા તે મુનિઓ પરમાર્થને સાધે છે.
આવા મહાત્માઓ ત્રણેકાળે પાંચ ઇન્દ્રિયોના વિષયોને નહીં ઇચ્છનારા, તત્ત્વની ગવેષણા કરનારા, તત્ત્વના જ રસિક, તત્ત્વપ્રાપ્તિમાં
