________________
પેલા મુનિરાજ તો સ્તબ્ધ ! ડઘાઈ જ ગયા ! હવે શું બોલવું તે જ સમજી ન શક્યા. થોડી પળો પછી કળ વળતાં તે વિચારના ચગડોળે ચડી ગયા, અને આવું બની શકે ખરું ? તેના પૃથક્કરણમાં અટવાયા. થોડીક, બસ થોડીક જ ક્ષણો ગઈ, અને એકાએક તેમના મગજમાં ઝબકારો થયો. પોતે થોડીવાર પહેલાં જ મહાપ્રભાવિક શ્રીઋષિમંડળ સ્તોત્રનો પાઠ કરીને આવેલા. અને આ પૂજ્ય સાધુપુરુષ વર્ષોથી પ્રભાતમાં તે સ્તોત્રનો પાઠ કરે છે તે પણ તેમને સાંભરી આવ્યું. એમને યાદ આવ્યો એ સ્તોત્રનો પેલો પાઠ :
अष्टामासावधिं यावत्, प्रातरुत्थाय यः पठेत् । स्तोत्रमेतन्महातेज-स्त्वर्हद्विम्बं स पश्यति ॥ दृष्टे सत्यार्हते बिम्बे, भवसप्तमके ध्रुवम् । पदं प्राप्नोति शुद्धात्मा, परमानन्दनन्दितः ॥
વર્ષોથી પોતે જેનો પાઠ કર્યે જતા હતા, તે શ્લોકોનો મર્મ તેમને આ પળે એકાએક સ્ફુટ થઈ. ગયો. એ સાથે જ, તેમનું વિસ્મય અહોભાવમાં પરિણમી ગયું. પોતાની સમક્ષ બિરાજતા હળુકર્મી એ સાધુપુરુષના ચરણોમાં પોતાના સર્વ આત્મ-પ્રદેશો વડે તે મુનિ વંદી રહ્યા..
આ ઘટના છે વિ. સં. ૨૦૪૦ની.
આ ઘટના બની હતી નવસારીમાં.
અને હવે, આ ઘટના બન્યાના બરાબર સાત વર્ષ વહ્યા પછી ઘટેલી એક અન્ય ઘટના જોઈએઃ સ્વનામધન્ય એ સાધુપુરુષ વિહરી રહ્યા છે પાલનપુર-પંથકના ગ્રામ્ય પ્રદેશમાં. ઉંમર છે વર્ષ ૯૩. આ વયે પણ આરાધનામાં પ્રમાદ નથી. સાધનામાં લેશ પણ શિથિલતા નથી. એ તો અવિરત, અસ્ખલિત, યથાવત્ ચાલુ જ છે.
એક દિવસ, એમના પટ્ટ શિષ્ય પર, એમનાથી ઘણે દૂર સૌરાષ્ટ્રના પ્રદેશમાં વિચરતા એક મુનિનો પત્ર આવ્યો. પત્રમાં મુનિરાજે, પોતે જેની કલ્પના પણ’કરી શકે તેમ નથી તેવાં, પોતાને થયેલાં એક સ્વપ્નદર્શનની હકીકત નોંધી મોકલી છે. મજાની વાત તો એ છે કે ૨૦૪૦ની, નવસારીમાં ઘટેલ, પેલી ઘટનાનો અણસાર પણ આ મુનિને નથી. તે તો અચાનક જ, કોઈ જ પૂર્વભૂમિકા, પ્રસંગ કે પ્રયોજન વિના જ પોતાને આવેલા સ્વપ્રનું વાસ્તવિક બયાન જ આ પત્રમાં લખી મોકલે છે. પત્રમાં તેમણે લખ્યું છે કે,
“...રાત્રે એક મજાનું સ્વપું આવ્યું. કલ્પનામાં પણ ન આવે તેવું સ્વમું હતું. સ્વપ્રામાં મને સૌધર્મેન્દ્ર સિંહાસન પર બેઠેલા દેખાયા, અને બીજી બાજુ પૂજ્યશ્રી સાધુવેષમાં જોવાયા. સૌધર્મેન્દ્ર મને કહ્યું કે આ મહારાજ સાહેબની સદ્ગતિ થશે અને નજીકના કાળમાં મોક્ષે જશે. .... આવું સાંભળતાં આંખ ખૂલી ગયેલી.'
આ બયાન પછી તે મુનિરાજ પત્રમાં ઉમેરે છે : “તેઓશ્રીની આરાધના જોતાં આ સ્વપ્ર સાચું
પડે તેવી શ્રદ્ધા જાગે છે.”
૫
