________________
અને ગુરુભગવંત સમક્ષ દીક્ષાની વાત લઈ બેઠાં. છેવટે તેમનાં ભાભી ધનીબહેન, ભત્રીજાઓ તથા તેમના વીલના રખેવાળો રામજીશાહ વગેરે સ્વજનોને લઈને તેઓ આચાર્યદેવ પાસે આવ્યાં. સ્વજનોએ તેમના વતી આચાર્યદેવને આગ્રહ કર્યો. ત્યારે આચાર્ય ભગવંતે ચોમાસા પછી દીક્ષા આપવાનું સ્વીકાર્યું. ગજરાબહેન તો રાજીના રેડ ! ચોમાસું ઊતર્યે ગુરુભગવંતો વિહાર કરીને નવસારી પધાર્યા. માગશર વદિ છઠનું મુહૂર્ત નક્કી થયું હતું. ગજરાબહેનને દીક્ષાની એવી તો હોંશ જાગી હતી કે તેમણે પોતાના ખર્ચે, પોતાના પરમશ્રદ્ધેય શ્રીચિન્તામણિ પાર્શ્વનાથના દેરાસરે મહોત્સવ મંડાવ્યો. માગશર વદિ પાંચમે શાન્તિસ્નાત્ર હતું. તે દહાડે ગજરાબહેનને પરમાત્માની પૂજા કરતાં કરતાં એવો તો ભાવોલ્લાસ પ્રવર્ચો કે પોતાના ગળામાં પહેરેલો પાંચ તોલાનો સોનાનો હાર તેમણે કાઢીને પ્રભુજીના કંઠે આરોપી દીધો ! આરાધક આત્માને મન જિનેશ્વર દેવ જ પોતાનું સર્વસ્વ હોય. પરંતુ પ્રભુજીને પોતાનું સર્વસ્વ માનનારા પણ બધા આત્માઓ એવી નથી હોતા કે જેઓ પોતાની પાસે જે હોય તે, માત્ર ભાવોલ્લાસને વશ બનીને જ, પરમાત્માના ચરણોમાં ન્યોચ્છાવર કરી દે. એ કામ તો કોઈ વીરલાનું જે. ગજરાબહેન આવા વીરલા આરાધક હતાં, અને તેમણે આ પ્રસંગથી સિદ્ધ કરી બતાવ્યું હતું.' આ અગાઉ પણ તેમણે પોતાના પચાસ તોલાના ચાંદીના દાગીનામાંથી શ્રીનેમિનાથ પ્રભુની ચાંદીની પ્રતિભા ભરાવી શ્રી નવસારી સંઘને અર્પણ કરી હતી. કદમ્બગિરિ તીર્થમાં પણ એક દેરીનો લાભ લઈ તેમાં પોતાના તથા છગનભાઈના નામે પ્રભુ-પ્રતિષ્ઠાનો લાભ લીધો હતો. અર્થાત્ પોતાની પાસે જે થોડીક મૂડી હતી, તેનો મહત્તમ વિનિયોગ તેમણે દીક્ષા પૂર્વે જ પરમાત્માની ભક્તિમાં કરી લીધો હતો. અને તેમણે દીક્ષાના પૂર્વદિને સોનાનો કંઠો પરમાત્માની ચઢાવી દીધાની વાત જ્યારે મુનિ શ્રીકુમુદચંદ્રવિજયજીએ જાણી, ત્યારે તેઓ મુનિ બની ગયા હોવા છતાં અનુમોદનાના હર્ષથી ડોલી ઊઠ્યા હતા. તેમના મોંમાંથી સહજ વચન સર્યું કે, “હું ગૃહસ્થ હતો ત્યારે પણ મારું જિગર ન ચાલ્યું, તે આ શ્રાવિકાએ હિંમત કરી બતાવી છે; ખરેખર તેમને ધન્ય છે કે ભગવાનની આવી ભક્તિ કરી.” વદિ ૬ ના ખૂબ ધામધૂમથી ગજરાબહેનની દીક્ષા થઈ. શાસનસમ્રાટ શ્રીવિજયનેમિસૂરીશ્વરજી મહારાજનાં આજ્ઞાવર્તિની સાધ્વી શ્રીગુણશ્રીજી મહારાજનાં શિષ્યા તરીકે સાધ્વી શ્રીસૂર્યપ્રભાશ્રીજીના નામે તેમને પ્રસ્થાપિત કરવામાં આવ્યાં. તેમની વડીદીક્ષા ફાગણ શુદિ ત્રીજના દિને ગોધરા ગામે થઈ. જ્ઞાનાવરણીયનો ક્ષયોપશમ મંદ, તેથી ખપજોગો અભ્યાસ અને સાધુજીવનની ચર્યા વગેરે તેમણે શીખી લીધું. પણ ભક્તિનો, વૈયાવચ્ચનો અને વિશ્રામણાનો ગુણ તેમણે સોળે કળારે ખીલવ્યો. નાનાં – ભણતાં સાધ્વીઓની ભક્તિ કરવી, મોટાં તથા ગ્લાન – વૃદ્ધોની વૈયાવચ્ચે
