________________
(૨૧)
હવે વાત ગજરાબહેનની
છગનભાઈ તો દીક્ષા લઈને કુમુદચન્દ્રવિજયજી બની ગયા. અરે, વિહાર પણ કરી ગયા ! હવે તો તેમનાં દર્શન પણ દુર્લભ ! તેઓ વિહરતા હોય ત્યાં જાય તો જ દર્શન પણ મળે. તેમાં પણ તેમને તો કોઈ રસ જ નહિ. દર્શન કરનારને સંતોષ કે જે કાંઈ થતું હોય તે ભલે, પણ જેનાં દર્શન માટે જાય તેને તો કશી જ તમા નથી.
ગજરાબહેન વિચારે છે : શું સંસારના સંબંધો આટલા બધા ફટકિયા હોય ? ગઈકાલ સુધી જેની સાથે વર્ષો વીતાવ્યાં અને સુખ - દુઃખમાં સાથ નિભાવ્યો, તે માણસ સાધુ થયા પછી જાણે વાત કરવા પણ રાજી નહિ ! કે પછી હું ચૂકી ગઈ છું ?
હા, વાત સાચી છે. હું જ થાપ ખાઈ બેઠી છું. ‘એમણે’ તો મને વારંવાર સમજાવ્યું હતું, સંસારનું વિષમ સ્વરૂપ. સંસારનાં બધાં સુખો માત્ર ભ્રમણા છે અને સંયમની સાધના દ્વારા જ પામી શકાય તેવો આત્મિક આનંદ જ વાસ્તવિક સુખનો આધાર છે - આ વાત કેટલા બધા હેતથી અને હોંશથી મને સમજાવવાની તેમણે મથામણ કરી ! સમજતી પણ હતી. તેથી જ તો મેં એમને દીક્ષા લેવાની રજા આપી અને દીક્ષા અપાવી પણ ખરી. પણ તે પળે મારે પણ જે સમજવું જોઈતું હતું અને એમના પગલે પગલે આત્મસુખના ઉપભોગમાં પણ ભાગીદાર બનવા નીકળી પડવું જોઈતું હતું, તે માત્ર મારી અંદર પડેલા કોઈક અહંકારને લીધે અને મનના ઊંડે ખૂણે રહી ગયેલી કોઈક આસક્તિ અને સંયમ નહિ પાળી શકાય તેવી કાલ્પનિક બીકને લીધે હું ચૂકી ગઈ.
પણ હવે ? હવે શું થાય ? જે બની ગયું તેમાં કોઈ ફેરફાર થાય તેમ નથી. હવે તો એક જ રસ્તો છે ઃ ભલે મોડું થયું, પણ હુંય એમની પાછળ એમના માર્ગે હજીયે ચાલી નીકળું, તો સંસારની જંજાળો છૂટી જાય અને ‘એમના’ પગલે ચાલીને આત્માનું કાંઈક અંશે પણ કલ્યાણ સાધી શકાય. ના, હજી બાજી હાથમાંથી સરી નથી પડી.
આ વિચારોને ગજરાબહેને ખૂબ ઘૂંટ્યા. પોતાના મનોભાવને ખૂબ પુષ્ટ અને સ્પષ્ટ બનાવ્યો. અને પછી એ ૧૯૯૭ના જ ચોમાસામાં ઉપડ્યાં વલસાડ. ત્યાં જઈને પૂજ્યપાદ આચાર્ય મહારાજને વીનવ્યા : “મને પણ હવે દીક્ષા આપો. હું મોડી પડી છું. પણ હવે વધુ મોડું નથી કરવું. મને ઝટ દીક્ષા આપો.’’
આચાર્ય ભગવંતે તેમની મનોદશાની - ભાવનાની ચકાસણી કરી. ક્યાંય વ્યક્તિમોહ કે ઘેલછા અથવા દુ:ખજન્ય વૈરાગ્ય તો નથી, તેની પાકી પરીક્ષા કરી. તેમને પ્રતીતિ થઈ કે ના, પરિણામ નિર્મળ છે. સંસારની કોઈ વાસનાથી દોરવાઈને દીક્ષાની વાત નથી કરતાં; સાચી સમજણથી પ્રેરાઈને જ આવ્યાં છે. છતાં તેમણે તત્કાળ હા ન પાડી.
પણ તો ગજરાબહેન પણ ક્યાં કમ હતાં ! એ ચોમાસામાં ચાર – પાંચ વખત તેઓ ત્યાં આવ્યાં,
૬૧
