________________
રીતે તમારે વાસુપૂજ્ય સ્વામીનો જાપ કરવાનો છે. આવા આદેશથી તેઓ એટલા તો ખુશ થઈ ગયા કે ભાગ્યે જ હર્ષની કે બીજી લાગણી શબ્દો દ્વારા વ્યક્ત કરનારા તેઓ તે ક્ષણે બોલી ઊઠ્યા કે “મારા અહોભાગ્ય કે મારા ગુરુજીએ મને આવા પુણ્યના કાર્યમાં ભાગી બનાવ્યો.” ખંભાતમાં તેમનાં ચાર-પાંચ ચોમાસાં થયેલાં. ત્યાં માણેકચોકમાં ભોંયરામાં બિરાજતા આદીશ્વર દાદાના ભવ્ય બિંબ ઉપર તેઓને અપાર ભાવ. પોતે રોજ ત્યાં જઈને દાદા સામે બેસે અને કલાકો સુધી દાદાના મુખારવિંદનું ધ્યાન ધર્યા કરે. જે જે તપ આદરે, એ તપના વિધિમાં આવતાં પદ કે પદોનો નિયત જાપ તેઓ કદી ચૂક્યા નથી. વર્ષ દરમ્યાન જ્ઞાનપંચમીથી લઈ દીવાળી સુધીનાં જે જે પર્વો આવે તે પર્વો સાથે સંબંધ ધરાવતા જાપ પણ તેઓ અચૂક કરતા. વળી, જે વખતે જે આગમસૂત્રના જોગ કર્યા, તે સૂત્રની તે જોગ દરમ્યાન તેમણે માળ ગણી છે. વધુમાં, તેમણે તેમની એક જૂની-જીર્ણ નોંધમાં પોતાને રોજ કયા કયા પદની માળા ગણવાની છે તેની યાદી લખી રાખી છે. તેની સંખ્યાં એકવીસની , થાય છે. એક સ્વસ્થ માણસને એક બેઠકે એ ૨૧ માળા એકેકી જ માત્ર ગણવી હોય તો બે થી અઢી કલાક અવશ્ય જોઈએ. જો કે તેઓ આસન-સિદ્ધિને વરેલા જીવ હતા. કસાયેલી કાયા, વળી સંયમ-નિયમનું જીવન, એટલે એક વાર આસન જમાવ્યા પછી પાંચ-છ કલાક સુધી તો અખંડ બેઠક રાખી શકતા. જાપની આ સાધનાએ તેમને મૌનની સિદ્ધિ તો આપી જ, સાથે સાથે તેઓ જે બોલે તે થાય જ, તેવી વચનસિદ્ધિ પણ આપી; અલબત્ત, અનાયાસે. તેઓ ભાગ્યે જ કોઈ વાત બોલતા કે વિધિ - નિષેધ કરતા. પણ જ્યારે બોલતા ત્યારે અચૂક તે ફળતું.
(૨૦) ચારિત્ર્ય ઘડત૨ : મુકામ છઠો
“જો આંખો જ ન હોય તો આરીસા કે દીવાનો શો ઉપયોગ? એમ જો મનનો દંભ ન ગયો તો વ્રતો અને તપ પણ શા ખપનાં ?” “રસ લોલુપતા તજી શકાય, ઘરેણાંનો મોહ નિવારવો સરળ, મનગમતાં કામભોગોનો ત્યાગ કરવો પણ શક્ય; દંભ કરવાની આદતથી બચવું અતિ કઠિન.” “સર્પનો મસ્તક - મણિ ગમે તેવો ઝળહળતો હોય, પણ તેના હુંફાડાને લીધે તે નકામો બની રહે; એ જ રીતે કેશ-લોચ, ભૂમિશયન, ગોચરીની ચર્યા અને બ્રહ્મચર્યાદિનું રૂડું પાલન સાધુને હોય તો પણ “દંભ'નું પ્રદૂષણ તે તમામને દૂષિત કરી મૂકે.”
૫૭.
