________________
આખીય ચર્ચાનો સાર આટલો થશે : ‘અપ્પા મમ્મિ ગો...' આત્મા સ્વભાવમાં રમમાણ રહે. આનંદની એક અનોખી દુનિયામાં. જ્ઞાનના અદ્ભુત લોકમાં.
એ જ્ઞાનની વ્યાખ્યા જ કેવી તો મઝાની હતી ! વાંચતાં જ મોઢું હતું- હસું થઈ રહે તેવી. તો એ જ્ઞાન મળ્યા પછીની ભીતરી હલચલની તો વાત જ શી કરવી ?
એ વ્યાખ્યા કેટલી મઝાની હતી ? વારંવાર ચગળવી ગમે તેવી. અનાત્મ તત્ત્વનો સંપૂર્ણ ભેદ જ્યાં પ્રતીત થાય તે જ્ઞાન...
આવા જ્ઞાનમાં ડૂબકી મારવાનું સુખ... શબ્દોને પેલે પારનું સુખ....
આ પૃષ્ઠભૂ પર કડીને જોઈએ :
પંગુદૃષ્ટિ જ્યું અંધમે,
દૃષ્ટિભેદ નહુ દેત;
આતમદૃષ્ટિ શરીરમે,
હું ન ધરે ગુન હેત...
પાંગળાની દૃષ્ટિને આંધળાની દૃષ્ટિ ન મનાય તેમ શરીરને આત્મા શી રીતે માની શકાય ?
બાહ્યદષ્ટિ વ્યક્તિ શરીર અને આત્માનો અભેદ કરી દે છે. સાધક તો શરીરથી આત્મતત્ત્વને બિલકુલ ભિન્ન માને છે, અનુભવે છે.
સાધક ‘હું’ શબ્દથી કોને પકડશે ?
સમાધિ શતક
| ૧૩
