________________
સાધક કોઈની આગળ પ્રભુના મહિમાને જ વર્ણવી રહ્યો હોય. અને શ્રોતા અહોભાવથી ઝૂમી રહ્યો હોય. પણ એ વખતે પોતાની વક્તૃત્વ કળા પર સાધકને અહંકાર આવે તો...? તો, પ્રભુની વાત કરતાં કરતાં એ પરભાવમાં તણાઈ ગયો.
એની જાગૃતિ એ વખતે એ હોવી જોઈએ કે શ્રોતાની ઉપાદાન-શુદ્ધિ જ એના અહોભાવના નિખારમાં મહત્ત્વની છે. પોતાના શબ્દો નહિ જ. પોતે તો કરી રહ્યો છે માત્ર સ્વાધ્યાય... સામાને મળ્યું એનું કારણ છે એના ઉપાદાનની શુદ્ધિ... જેને કારણે એનો અહોભાવ પ્રગાઢ બન્યો.
આ જાગૃતિ સાધકને પરભાવમાં ન જવા દે. સ્વભાવમાં સ્થિર રાખે.
આઈન્સ્ટાઇનના જીવનની એક ઘટના યાદ આવે. એક વ્યક્તિના ત્યાં તેઓ સાયંભોજન માટે ગયેલા. ભોજન પછી થોડી આડી અવળી વાતો થઈ. આ મહાન વૈજ્ઞાનિક એ ભૂલી ગયા કે પોતે કો'કને ત્યાં જમવા આવ્યા છે. એમને એમ જ લાગ્યું કે પોતે પોતાના ઘરે છે....
ફિજુલ વાતોમાં આ મહાન વૈજ્ઞાનિક સમય બગાડવા માગતા નહોતા. એમને હવે સૂઈ જવું હતું. જેથી મળસ્કે તાજા-માજા થઇ પોતાની પ્રયોગશાળામાં તેઓ જઇ શકે.
જજમાનના મનમાં પણ એવું કે સાહેબે પોતાનો કીમતી સમય આપ્યો. પોતાને ત્યાં જમવા પધાર્યા. હવે એમનો વધુ સમય ન લેવાય. પણ સાહેબને કેમ કહેવાય કે આપને હવે જવું છે ?
સમાધિ શતક
|૫૧
