________________
વિસ્મય.
વર્ષો પહેલાં આબૂ-દેલવાડા તીર્થની યાત્રાએ જવાનું થયેલ. માનપુર- આરણા બાજુથી રોડે ચઢેલા. દેલવાડા આઠ-સાડાઆઠ વાગ્યે પહોંચ્યા હોઇશું. મેં મુનિવરોને કહ્યું : હું દર્શન, ચૈત્યવંદન કરી આવું. પછી નવકારસી પારી દવા વગેરે લઇ ફરી આપણે દર્શન માટે જઇએ. ગણતરી એવી હતી કે દશ-પંદર મિનિટમાં પાછા ફરી જવાશે. વિમલ વસહિના પ્રદક્ષિણાપથમાં ફરી ચૈત્યવન્દના કરવાની હતી.
પ્રદક્ષિણાપથમાં હું ફરતો હતો. એક એક દેરીમાં એવા પરમાત્મા. હું સ્તબ્ધ બન્યો. પ્રભુના એ ભુવન વિમોહન રૂપને જોઈને ઊપજેલ વિસ્મય. જાણે કે પગ ઠિઠકી ગયા હોય. આગળ ચલાય જ નહિ. મને ખ્યાલ છે કે પંદર મિનિટે માંડ પ્રદક્ષિણાપથ પૂર્ણ થયો. પછી મૂળનાયક પ્રભુની સામે ચૈત્યવંદન.
વિસ્મય.
યાદ આવે ‘સ્નાતસ્યા' સ્તુતિનો મનભાવન શબ્દ ‘રૂપાલોકન વિસ્મય...' અને યાદ આવે એ સ્તુતિની રચનાની પૃષ્ઠભૂ. મેરુ અભિષેક પછી ઇન્દ્રાણી માતા પ્રભુ વર્ધમાન કુમારના મુખને નીરખી રહ્યા છે. પ્રભુના એ દિવ્ય રૂપને જોતાં ઊપજે છે વિસ્મય. અને એ વિસ્મય આંખોની ભીનાશમાં પરિણમે છે.
સમાધિ શતક
૧૦૬
