________________
જીવનની બાંસુરી,
‘એ’ના હોઠ...
રવીન્દ્રનાથ ટાગોર યાદ આવે. તેમણે પ્રાર્થનાના લયમાં કહ્યું છે : પ્રભુ ! હું તો માત્ર બાંસુરી છું. હવા થઈને, મારી ભીતરથી, તું વહ્યો છે. અને એટલે મારી ભીતર જે સંગીત સરજાયું છે, તેની માલિકીયત તારી છે.
રવીન્દ્રનાથ ટાગોરની રચનાની ક્ષણો વિષે ગુરુદયાળ મલ્લિકે કહ્યું છે : એકવાર અમે લોકો ટાગોરના ખંડમાં હતા. ટાગોર પોતે ચા આપી રહ્યા હતા બધાને. અચાનક તેમના હાથમાંથી કીટલી છટકી ગઈ. તેમની આંખ સહેજ બદલાઈ ગઈ. હું સમજી ગયો કે તેઓ ‘ટ્રાન્સ’માં જઈ રહ્યા છે. મેં મિત્રોને ઈશારો કર્યો. બધા બહાર નીકળી ગયા. ખંડનો દરવાજો બંધ કરી દીધો. મેં તિરાડમાંથી જોયું તો ટાગોર લખવાના મેજ પાસે બેસીને લખતા હતા. આખા ખંડનું વાતાવરણ બદલાઈ ગયેલું, દિવ્ય લાગતું હતું...
પરા વાણીનું અવતરણ તે આ જ ને !
‘સમાધિશતક’ની કડીઓ પર લખાતું ગયું. મુંબઈથી પાલીતાણા થઈને ઉત્તર ગુજરાત ભણીની વિહારયાત્રામાં પણ. પાલીતાણા (શ્રી વાવ પંથક ધર્મશાળા), રાધનપુર (પાર્શ્વભદ્રધામ તીર્થ) અને બેણપના અંજનશલાકા- પ્રતિષ્ઠા મહોત્સવોમાં સુધર્મા પીઠ પર બેઠાં બેઠાં, ભક્તિસભર વાતાવરણને પીતાં, પીતાં પણ લખાયા કર્યું. વડોદરાના ચાતુર્માસ (વિ. ૨૦૬૭)માં સમા
સમાધિ શતક
|
૧૭૭
