________________
પ્રભુ શી રીતે રીઝે ?
રાબિયાને કો’કે પૂછેલું ઃ તમને પ્રભુ શી રીતે મળ્યા ? એ વખતે રાબિયાએ પોતાની આપવીતી કહેલી ઃ રાબિયા ગુલામી દશામાં એક શ્રીમંતને ત્યાં કામ કરતાં. પગાર કંઈ નહિ. માત્ર ખાવાનું મળે અને એમાં પણ સાંજે મહેમાનો આવી ગયા ને રસોઈ પૂરી થઈ ગઈ તો ભૂખ્યા સૂઈ જવાનું.
શેઠ હતા ક્રૂર. સહેજ કચરો કાઢવામાં થોડીક કસર રહી જાય તોય હંટરથી ફટકારે. એકવાર રાબિયા ટેબલ સાફ કરતા'તા. ઝાપટિયું ફ્લાવર- વાઝને વાગી ગયું. ફુલદાની નીચે પડી. તૂટી ગઈ. રાબિયા ધ્રૂજી ગયાં. સહેજ ભૂલ થાય તો પોતાને હંટરોથી ફટકારનાર આ શેઠ આજે તો કદાચ જાનથી પણ મારી નાંખે....
જીવ બચાવવા રાબિયા પાછળના બારણેથી જંગલ તરફ ભાગ્યાં. જંગલમાં પણ કેડી પર જવાય એવું નહોતું. પગલાંની છાપે છાપે પાછળથી શેઠના બીજા નોકરો આવી પોતાને ઘેરી લે તો ? અડાબીડ રસ્તે તેઓ જાય છે. કાંકરા અને કાંટાથી પગમાં લોહી વહે છે. કપડાં ફાટીને તાર તાર થઈ જાય છે. ધોળા દિવસે ઘોર અંધારું લાગે છે ગહન જંગલમાં. એમાં, અધૂરામાં પૂરું, એક ખાડો આવે છે. અંધારામાં ખ્યાલ રહેતો નથી અને રાબિયા ખાડામાં પટકાય છે. તમ્મર આવી જાય છે. કદાચ હાથ-પગ તૂટી ગયા હશે તેવું લાગે છે.
રાબિયાને થયું કે હવે પોતાને નોકરીએ પણ કોણ રાખેશે. ભણેલ તો છે નહિ પોતે. માત્ર શરીર દ્વારા નોકરી કરી લેતાં. હવે શું ?
ભગવાનને પ્રાર્થના કરે છે તેઓ ઃ પ્રભુ ! મારું કોઈ જ ન રહ્યું. બીજું તો કોઈ મારું નહોતું. આજે આ શરીર પણ મારું લાગતું નથી......
સમાધિ શતક
|
૯૩
