________________
પ્રીતિ અનુષ્ઠાનમાં છે આ ‘સુરત નીરત.’ સ્મૃતિની સઘનતા... મહાસતી
સુલસાજીએ અંબડ શ્રાવકના મુખેથી પ્રભુએ કહેવડાવેલ ‘ધર્મલાભ’ શબ્દ સાંભળ્યો અને તેઓ નાચી ઊઠ્યાં. ‘મારા પ્રભુએ મને યાદ કરી !' ક્યાં હું અને ક્યાં એ પરમાત્મા ! હું પ્રભુનાં ચરણોની નાચીજ દાસી અને પ્રભુ તો ત્રિલોકેશ્વર, અખિલ બ્રહ્માંડેશ્વર.
મહાસતીજીને કંઠે હતાં ડૂસકાં. આંખે હતી અશ્રુધારા....
પ્રભુની પ્રીતિમાં રંગાયેલાં આ ડૂસકાં, આ અશ્રુધારા....એક એક અશ્રુબિન્દુની તાકાત કેટલી મોટી !
પ્રીતિ અનુષ્ઠાનની આ મઝાની પૃષ્ઠભૂ પર પ્રસ્તુત કડી જોઈએ :
વ્યાપારી વ્યાપારમેં,
સુખ કરી માને દુઃખ;
ક્રિયા-કષ્ટ સુખમેં ગિને,
હું વાંછિત મુનિ સુખ...
વેપારીને વેપારમાં - ધન કમાવામાં રસ છે એટલે એ વેપારમાં પડતાં દુઃખોને સુખરૂપ જ માને છે. નજર એની ધન-ઉપાર્જન તરફ છે ને !
એ જ રીતે મુનિની – સાધકની દૃષ્ટિ પ્રભુની આજ્ઞાના પાલન પર હોય છે. તેથી આજ્ઞાના પાલનમાં આવી પડતાં કષ્ટો પણ એને મઝાનાં લાગે છે.
આજ્ઞાપાલન.... મારા પ્રભુએ કહ્યું છે, તે કરવું છે....
સમાધિ શતક | ૧૦૧
