________________
ત્રીજી વાત છે સત્કાર પૂર્વકના આસેવનની. સાધના કરવાની તો ખરી જ, પણ એ હૃદયના ઊછળતા ભાવે. અહોભાવની ચરમ સીમા પર જઈને.
નાનકડું જ આજ્ઞાપાલન. પણ એમાં મસમોટો અહોભાવ ઉમેરાય ત્યારે... ? નાનકડા કાર્યથી મોટું પરિણામ નીપજે જ ને ! મિનિમમ એફર્ટ, મૅક્સિમમ રિઝલ્ટ.
સાધનાને અભ્યાસ કરવાની, લૂંટવાની ત્રણ વિધિઓ આપણે જોઈ : દીર્ઘકાળ આસેવિતતા, નિરન્તર આસેવિતતા, સત્કાર આસેવિતતા...
આવી રીતે અભ્યસ્ત થયેલી સાધના શારીરિક તકલીફોમાં કે બીજી કોઈ પીડા વખતે ચૂકાતી નથી.
આ પૃષ્ઠભૂ પર પ્રસ્તુત કડી જોઈએ :
દુઃખ-પરિતાપે નવિ ગલે,
દુઃખ-ભાવિત મુનિ જ્ઞાન;
વજ્ર ગલે નવિ દહનમેં,
કંચનકે અનુમાન..
વજ્ર કે કંચન અગ્નિમાં બળતા નથી; અગ્નિમાં પડ્યા પછી, ઊલટા, વધુ તેજસ્વી બને છે. તેમ મુનિની સાધના જ્યારે અભ્યસ્ત થયેલી હોય છે ત્યારે એ પીડાની ક્ષણોમાં પણ શિથિલ બનતી નથી.
સમાધિ શતક
૮૬
