________________
નામદેવે ગોરા કુંભારને ત્યાં માટલાને ઘડવા, ટીપવાના ઓજારો જોયા. તેમાં એક ટપલું હતું. નામદેવે એને હાથમાં ઊચકી ગોરા કુંભારને પૂછ્યું : આનાથી શું થાય ?
કુંભાર કહે : એ ટપલું છે. એનાથી ઘડો બરોબર ટીપાય. ઘડો કાચો છે કે પાકો, તેની ખબર પડે આનાથી.
અને પછી ગોરાએ હસતાં હસતાં એ ટપલું મુક્તાબાઈના માથાને અડાડ્યું. નામદેવ ગુસ્સે થઈ ગયા. એમને થયું કે મુક્તાબાઈ જેવી સિદ્ધયોગિનીને મસ્તકે ટપલું ?
પણ, ગોરો કુંભાર ખરેખર ઊંચકાયેલ સાધક હતો. તેણે કહ્યું : આ (નામદેવ) કાચો ઘડો છે... સાધકથી ગુસ્સે થવાય જ કેમ ?
નામદેવે કાનની બુટ પકડી.
યોગિપરંપરામાં આવા યોગીઓ ઘણા થયા; જે ભીતરથી ‘પહોંચેલા’ હોય, બહારથી સામાન્ય કામ કરતા હોય. પોતાની સાધનાને ગુપ્ત રાખવાની આ કેવી કળા !
સૂફી સંતોમાં તો એવી ઘટનાઓ નોંધાઈ છે કે તેઓ જૂત્તાનું સમારકામ કરતા હોય કે એવું કંઇક કામ કરતા હોય. કોઈ સાધક પોતાના ગુરુ પાસેથી આ સંતનું નામ લઈને આવ્યો હતો અને વિનવે કે મને સાધના આપો ! સંતને એ સાધક એકદમ યોગ્ય લાગે તો જ તેને એ સાધના આપે. નહિતર, રવાના કરી દે......
a |
સમાધિ શતક
३०
