________________
જે દિવસે રાજકુમારીનો સ્વયંવર હતો, તે દિવસે રાજકુમારી તૈયાર થઈ દેરાસરે થઈ ઉપાશ્રયે આવી. વન્દન કર્યાં. એક પણ સાધ્વીજીને એનાં વસ્ત્રો કે અલંકારોનો ખ્યાલ સુદ્ધાં નથી આવતો.
પ્રભંજનાની સખીઓએ સાધ્વીજી ભગવતીઓને કહ્યું કે આજે બહેન સ્વયંવર માટે જઇ રહ્યાં છે. મોટાં સાધ્વીજીએ એટલું જ કહ્યું : સંસારનું બંધન કેટલું તો તીવ્ર છે ! અગણિત જન્મોથી આ રાગ, દ્વેષ અને અહંકારે કેટલો તો જીવને બદ્ધ કર્યો છે !
રાજકુમારી આ સાંભળતાં ત્યાં જ બેસી ગઈ. શુભ ભાવોનો વેગ શુદ્ધમાં- ગુણાનુભૂતિમાં ફે૨વાય છે. શુક્લધ્યાનની ધારા અને ત્યાં જ કેવળજ્ઞાન.
સાધ્વીજી ભગવતીઓની પર પ્રત્યેની કેવી ઉદાસીનતા ! સ્વનો આનંદ મળવા લાગે એટલે પર પ્રત્યેની પરાક્રૃખતા આવવા જ લાગે છે.
૫૨ પ્રત્યેની ઉદાસીનતા તે જ જાગૃતિ.
સ્વની દુનિયામાં પ્રવેશ તે જ જાગૃતિ.
બાકી, આંખો ખુલ્લી હોય તેને જાગૃતિ કહેવી તે તો ભ્રમ જ છે.
આ જ લયમાં કડીને જોઈએ :
છૂટે નહિ હિરાતમા,
જાગત ભી પઢિ ગ્રન્થ;
છૂટે ભવશે અનુભવી,
સુપન-વિકલ નિગ્રન્થ.
સમાધિ શતક
|૨૫
