________________
પ્રશ્ન તો થયો. જવાબ મારી પાસે નહોતો. પ્રભુને જ પૂછ્યું. પ્રભુની
કોર્ટમાં પ્રશ્નનો બૉલ ફેંક્યો. હવે એ જ્યારે જવાબ આપે ત્યારે... દહેરાસરે સ્તવના બોલતાં પ્રશ્ન ઊઠેલો. ઉપાશ્રયે ગયો. મારા આસન પર બેઠો. થોડી વારમાં એક શ્રાવિકા બહેન નાના બાબાને લઈ વંદન કરવા આવ્યાં. વંદન કરવા માટે એમણે બાબાને નીચે મૂક્યો. બાબાને તો સિંહાસન-ભ્રષ્ટ થયેલ રાજા જેવું દુઃખ લાગ્યું. મા-ની ગોદમાંથી ઠંડી ફરસ ૫૨ ! એણે રડવાનું શરૂ કર્યું. ભોળી, ભોળી આંખોમાં અશ્રુબિંદુ આવી ગયાં. ત્યાં જ મમ્મીએ એને ઊંચકી લીધો.... એ તો ખુશ ખુશ. મોંઢું હસું-હસું. પેલા અશ્રુબિંદુનું શું થયું ? એ થીજી ગયાં. ફ્રીજ થઈ ગયા. પાછળથી અશ્રુબિંદુનો પુરવઠો આવનાર ન હતો હવે. આ આંસુને, તેથી, આગળ વહેવાની જગ્યા મળવાની નહોતી. આંસુ આંખમાં કેદ થયાં.
અને મને જવાબ મળી ગયો !
‘મુજ લોચન અમીય ઠરંતા...' પ્રભુના દર્શન માટેની વિરહ વ્યથા; આંખોમાં અશ્રુબિંદુઓ ઊભરાયાં. ત્યાં જ પ્રભુએ દર્શન આપી દીધું ! હવે આંસુનું શું થાય ? એ ઠરી ગયાં. થીજી ગયાં.
કર્ણેન્દ્રિયને કેવો આનંદ થાય પ્રભુનું નામ સાંભળતાં ? ‘તુજ નામ સુણ્યું જબ કાને, હૈયું આવે તબ સાને; મૂર્છાયો માણસ વાટે, સજ્જ હુએ અમૃત છાંટે’ પ્રભુનું નામ સંભળાયું અને હૃદય સ્વસ્થ બન્યું. અમૃત-ભોજન મળ્યું ને કાનને ! મઝાની ઉપમા આપે છે ઃ ગરમીને કારણે મૂચ્છિત થયેલ માણસ, ઠંડું પાણી એના પર છાંટવામાં આવે અને સ્વસ્થ થાય તે રીતે...
સમાધિ શતક
|
૨૬
