________________
યાદ આવે ચૈતન્ય દેવ : ‘નયનં તવશ્રુધારવા, વનું પાવરુન્ક્રયા શિરા | પુત્તનિશ્વિત વપુ: જ્વા, તવ નામપ્રહને ભવિષ્યતિ ?' પ્રભુ ! તારું નામ લેતાં (નામ સાંભળતાં) મારી આંખો શ્રાવણ-ભાદરવો વરસાવતી હોય, ગળે ડૂસકાં ભરાતાં હોય અને શરીર રોમાંચો વડે ઊભરાઈ ગયું હોય એવું ક્યારે બનશે ?
આ જ શૃંખલામાં યાદ આવે ભક્તિયોગાચાર્ય પૂ.રામવિજય મહારાજ : ‘સુણતાં જનમુખ પ્રભુની વાત, હરખે મારા સાતે ધાત...' કેટલી અદ્ભુત આ વાત ! કોઈ પણ વ્યક્તિ પ્રભુના ઐશ્વર્યની વાત કરતી હોય અને સાંભળતાં સાતે ધાતુ હરખાઈ ઊઠે. લોહી, માંસ, ચરબી અને હાડકાં સુધી સુખાનુભૂતિ ઝલકે.
ઈર્ષા આવે આવા ભક્તોની... પ્રભુનું નામ સાંભળતાં રોમાંચ તો ઊઠતા જ. આ તો શિખરાનુભૂતિની વાત થઈ. લોહી, માંસ અને હાડકાં સુધી સુખાનુભૂતિ !
ઘ્રાણેન્દ્રિયને પ્રભુ કેવો આનંદ આપે છે તેની વાત ઃ ‘શુભ ગન્ધને તર- તમ યોગે, આકુળતા હુઈ ભોગે; તુજ અદ્ભુત દેહ સુવાસે, તેહ મિટ ગઈ રહત ઉદાસે...’
ફૂલની સુવાસ કે અત્તરની સુવાસ; ભીતર હોય છે આકુળતા જ આકુળતા. વધુ પામવાની ઝંખના. બળાપો...
પણ –
સતિ બાત' | ર
