________________
પેલા શ્રાવકજી પૂજા કરવા આવે ત્યારે આ ભાઈ ઘરની બહાર બેઠા હોય અને પટ્ટી ઉતારેઃ વાહ ! આ જ તો ભગવાનને બરોબર છેતરી નાખવાના લાગે છે. ઓહ ! શું ઠાઠ ઠઠારો, શું ભપકો !
રોજ જતાં અને વળતાં પેલા ભાઈ આ શ્રાવકજીની પટ્ટી ઉતારે. પણ શ્રાવકજી એટલા તો ભીના કે આ શબ્દોની કોઈ જ અસર તેમને ન થાય.
ચારેક મહિના આ રીતે વીત્યા હશે. શિયાળામાં શ્રાવકજીના દીકરાએ મુંબઈથી સરસ બદામનું પૅકેટ મોકલ્યું પિતાજી ૫૨. એ પૅકેટ હાથમાં આવતાં શ્રાવકજીને પેલા નિન્દક ભાઈ યાદ આવ્યા. બદામના પૅકેટ પર સ્લિપ ચોડી તે ૫૨ એમણે લખ્યું ઃ આપ મને સુધારવા માટે આપની ઘણી શક્તિ વાપરો છો; બદામનું આ પૅકેટ એ આશયથી મોકલું છું કે આપે મારા માટે વહાવેલ શક્તિ કંઈક અંશે આના દ્વારા મળી રહે.
બદામનું એ પૅકેટ પેલા ભાઈને પહોંચાડ્યું. સ્લિપ વાંચતાં એમની આંખો ભીની બની : આવો પણ માણસ હોઈ શકે ? મેં એમના માટે આટલા ખરાબ શબ્દો રોજે વાપર્યા; ને એ મને બદામ મોકલે ! એનું હૃદય પરિવર્તન થયું. એણે શ્રાવકજીની માફી માગી.
સંયમપ્રાપ્તિ માટેની ચાર સજ્જતાઓમાં પહેલી હતી : દેહ પ્રત્યેના મમત્વનો ત્યાગ.
આ પૃષ્ઠભૂ પર આ કડી જોઈએ :
જાતિ દેહ આશ્રિત રહે,
ભવ કો કારણ દેહ;
તાતેં ભવ છેદે નહિ, જાતિ-પક્ષ-રત જેહ...
સમાધિ શતક | ૧૭૫
