________________
દ્રવ્ય વેષ એકાંતે મોક્ષનું કારણ નથી. તેમ છતાં જે મૂઢ મનુષ્ય કેવળ બાહ્ય વેષમાં જ કદાગ્રહ રાખે છે, તે વસ્તુના યથાર્થ સ્વરૂપનો વિચાર કરી શકતો નથી.
પ્રભુના વેષને ગ્રહણ કરીને ચાલતા મહાત્મા માટે એક શબ્દ સૂઝે : વેષ પરમાત્મા. પ્રભુના શ્રામણ્યના સ્વીકારના પ્રતીક સમ પ્યારો પ્યારો વેષ અને એ વેષ ગ્રહ્યા પછી થતી સામાચા૨ીનું પાલન મઝાની સાધના છે.
માત્ર એ વેષ ધારણ કરનાર સાધકની સામે પોતાના અંતિમ લક્ષ્ય રૂપે સ્વરૂપસ્થિતિ ઊભરેલી હોવી જોઈએ. નિશ્ચય સાધના છે સ્વરૂપસ્થિતિની પ્રાપ્તિ. એને લક્ષ્યમાં રાખીને દોડાય છે ત્યારે પ્રભુનો વેષ નિશ્ચય સાધનાનું સાધન બની રહે છે.
અભવ્ય આત્મા પ્રભુના વેષને ધારી રાખે છે. પણ તેના અંતિમ લક્ષ્ય રૂપે ભૌતિક સુખો હોય છે, તેથી ત્રૈવેયક સુધી, શ્રામણ્યપાલન દ્વારા, એ પહોંચી શકે છે. પરંતુ સ્વરૂપસ્થિતિ પામવી, મુક્તિસુખ મેળવવું એ એનું લક્ષ્ય જ નથી; તેથી એ ચૂકી જાય છે.
સમાધિ શતક
|૧૮૬
