________________
અશ્રાન્ત/સાતત્ય પૂર્ણદર્શનની વાત કરે છે. ચિન્માત્ર લક્ષણતા વડે ‘હું’ નું આવું દર્શન થઈ શકે છે. જ્ઞાનમાં સ્થિર હોવું એટલે કે સ્વમાં સ્થિર હોવું એ થઈ ‘હું’ની પહેચાન.૧
ડુઇંગ - કર્તૃત્વ એ છે આભાસી હુંનો સંસાર. બીઈંગ - અસ્તિત્વ એ છે વાસ્તવિક હુંની દુનિયા.
ઉપયોગ ક્યાં છે આપણો ? ૫૨માં કે સ્વમાં ? પરમાં ઉપયોગ જાય છે, સતત વહ્યા કરે છે ઉપયોગ એ બાજુ; ચાલો, એથી શું મળ્યું ? સિવાય કે પીડા.
ઉપયોગને દેહ પર કેન્દ્રિત કરાશે તો દેહમાં થતી પીડાનો બોધ તમારા સુખને હવામાં ઉડાડી દેશે. ઉપયોગ વિકલ્પોમાં જશે તો...? સતત ફરતા રહેતા વિકલ્પો... શું મળે આનાથી ?
ધારો કે, નિમિત્ત એક મળ્યું. કો’કે કહ્યું કે તમે બરોબર નથી. આ ક્ષણે ઉપયોગ એ ઘટનામાં, એ શબ્દોમાં જશે તો એના કારણે કેટલા વિકલ્પો ચાલશે ? ‘એ વ્યક્તિ છે જ એવી. એને હું ખૂંચું છું. એ બધી જગ્યાએ મારો વિરોધ જ કરશે...' વગેરે વગેરે.
હવે આ વિકલ્પોમાં ઉપયોગ રહેવાથી શું થાય ? પીડા જ કે બીજું કાંઈ ?
એને બદલે, ઉપયોગ શુદ્ધ હું તરફ ફંટાય તો...? ખ્યાલ આવે કે પેલી વ્યક્તિએ જે કહ્યું તે નામધારી, દેહધારી મને ઉદ્દેશીને કહ્યું છે. પણ હું તો (१) चिन्मात्रलक्षणेन अन्यव्यतिरिक्तत्वम् आत्मन: ।
પ્રતીયતે યન્ત્રાન્ત, તવેવ જ્ઞાનમુત્તમમ્ ॥ ૨/૧ ॥
સમાધિ શતક
|
૬૫
