________________
જગતને જોવાની આ દૃષ્ટિ વૈરાગ્યને દૃઢ બનાવે.
એક સત્ય ઘટના યાદ આવે છે.
એક સરકારી અમલદાર.
રાજેન્દ્ર પ્રસાદ તેમનું નામ.
લોકો તેમને રાજાબાબુ કહીને બોલાવે.
નિવૃત્ત થયા પછી તેઓ પોતાના વતનમાં આવ્યા. સારું એવું ઘર હતું. પેન્શન સારું આવતું હતું. સારી રીતે રહેતા હતા. ડાયબીટીસની થોડી તકલીફ હોવાથી ડૉક્ટરે મૉર્નિંગ-વૉક માટે કહેલું.
ગામની બહાર નીકળતાં જ સરસ જંગલ હતું. ફરવા માટે તેઓ ત્યાં જ જતા. જંગલ જ્યાં શરૂ થતું ત્યાં એક ઝૂંપડી હતી, જેમાં એક માજી પોતાના કિશોર દીકરા જોડે રહેતાં. કિશોરનું નામ રાજુ હતું. માજી લાડમાં એને રાજાબાબુ કહેતાં.
એકવાર અમલદાર રાજાબાબુ ફરવા નીકળેલા. તેઓ ઝૂંપડી પાસેથી પસાર થતા'તા, તે વખતે પેલાં માજી પોતાના દીકરાને જગાડતાં હતાં : રાજાબાબુ, જાગો ! રાજાબાબુ, જાગો !
આ રાજાબાબુએ આ સાંભળ્યું. અને ખરેખર તેઓ જાગી ગયા. દુનિયાની અસારતાનો અનુભવ હતો જ. માત્ર એક નાનકડા ધક્કાની જરૂર હતી. આજે એ ધક્કો લાગી ગયો. તેઓ જાગી ગયા... સંન્યાસી બની ગયા.
પરંપરાની મઝાની કથા યાદ આવે.
સમાધિ શતક
૧૩૨
