________________
ધન્નાજી સ્નાન માટે બેઠા છે. પત્ની સુભદ્રા પીઠી ચોળી રહ્યાં છે. અચાનક ધન્નાજીની પીઠ પર ગરમ પાણી ટપક્યું. જોયું તો પત્ની રડતી હતી. તેનાં અશ્રુબિન્દુઓ પીઠ પર પડતા’તાં.
પૂછ્યું ધન્નાજીએ ઃ તું કેમ રડે છે ? સુભદ્રા કહે છે ઃ મારો ભાઈ શાલિભદ્ર રોજ એક પત્નીનો ત્યાગ કરે છે, બધી જ પત્નીઓનો ત્યાગ બત્રીસ દિવસે થતાં તે દીક્ષા લેશે... મારો ભાઈ દીક્ષા લેશે.. હું એના વિરહમાં રહું છું.
ધન્નાજી કહે : ત્યાગ અને તે આ રીતે, ટુકડે ટુકડે ? ત્યાગ તો એક સાથે થાય. સુભદ્રા કહે છે : નાથ ! બોલવું સહેલું છે. કરવું અઘરું છે. ધન્નાજીએ કહ્યું : લ્યો, હું તમને આઠેને છોડીને દીક્ષા માટે જાઉં છું. શું હતું આ ?
આ પ્રક્રિયા કંઈક આવી હતી :
એક જગ્યાએ એક ભીંત તોડવાની હતી. સવારથી મજૂરો લાગી પડેલા. બાર વાગ્યા સુધીમાં ભીંત પોલી થઈ, દોદરી થઈ... બાર વાગ્યે મજૂરો જમવા ગયા. બે વાગ્યે એક મજૂર આવ્યો. એને એક ઘણ માર્યો. ને ભીંત જમીનદોસ્ત !
એમ, સ્વાધ્યાય, ભક્તિ, જિનવાણીશ્રવણ આદિ વડે ધન્નાજીની હૃદયની ભૂમિકા વૈરાગ્યવાસિત બનેલી હતી. એક ફટકો પડ્યો અને રાગદશાની ભીંત તૂટી પડી.
સમાધિ શતક ૧૩૩
