________________
સાધકે ગુરુનાં ચરણોમાં વંદના કરી. નતમસ્તકે તે ઊભો રહ્યો. ગુરુએ એને બારી બહાર શું દેખાય છે એ વિશે પૂછ્યું.
સાધકે કહ્યું : પહાડ, વૃક્ષ, ઝરણાં...
ગુરુએ કહ્યું ઃ છ મહિના પછી તું આવજે.
સાધકને ખ્યાલ આવી ગયો કે પોતે નાપાસ થયો છે. હવે એણે મન્થન કરીને શોધવાનું હતું કે પોતે ક્યાં ચૂક્યો છે.
છ મહિના પછી ફરી એ ગુરુના સાન્નિધ્યમાં હાજર થયો. ગુરુએ ફરી એ જ પ્રશ્ન પૂછ્યો : શું દેખાય છે ? સાધકે કહ્યું ઃ કશું નહિ. ગુરુએ કહ્યું : છ મહિના પછી આવજે.
:
સાધકને એમ લાગેલું કે બહાર દેખાતી વસ્તુઓનું કોઈ મૂલ્ય નથી, તેથી પહેલીવાર ગુરુએ પોતાને નાપાસ કર્યો હશે. એટલે કશું નથી એમ કહ્યું એણે. પણ એમાંય તે નિષ્ફળ ગયો. હવે ?
ફરી છ મહિને એ ગુરુ પાસે ગયો. ગુરુએ એ જ પ્રશ્ન દોહરાવ્યો. એણે કહ્યું : પર્વત, વૃક્ષો, ઝરણાં...
ગુરુ હસ્યા. ઓ.કે. ! તને હવે આગળના ગ્રન્થો વંચાવવામાં આવશે.
પહેલીવારમાં અને ત્રીજીવારમાં જવાબ એક જ હતો સાધકનો. ફરક ક્યાં પડ્યો ? પહેલીવાર સાધકે કહ્યું : પર્વત આદિ છે ત્યારે તેના ચહેરા પર ગુરુએ જોયેલું. બધું વાસ્તવમાં હોય તેવા ભાવ એના ચહેરા પર હતા. ત્રીજીવારે જવાબ તો એ જ હતો પણ ચહેરા પર ભાવ એ હતા કે આ બધાનો શો અર્થ ? ભીતરની દુનિયામાં જવું તે જ સાર્થક. બીજું બધું નિરર્થક છે.
સમાધિ શતક ૭૯
5 tb | L
