________________
શ્રી ઔપપાતિકસૂત્રમાં તેમનાં દરેક આંગડાંગનું વર્ણન ઉપલબ્ધ છે. તેને સાર એ છે કે તેઓ પ્રમાણપત શરીરવાળા અને અનુપમ કાંતિવાળા હતા. તેમને વર્ણ ઉત્તમ તપાવેલા કંચન જેવો ગેર હતું. તેમનાં શરીરને બાંધે વજઋષભનારાચસંઘથણવાળો હતો, એટલે તેમનાં શરીરના સાંધા એટલા મજબૂત હતા કે તેના પરથી ઘેડા સાથે રથ ચાલ્યો જાય તે પણ તેમને એકેય સાંધે છૂટો પડે નહિ. તેમનું સંસ્થાન સમચતુરસ્ત્ર હતું, એટલે તેઓ પલાંઠી વાળીને બેઠા હોય તે તેમનાં બે ઢીંચણે વચ્ચેનું અંતર, જમણા ખભા અને ડાબા ઢીંચણ વચ્ચેનું અંતર, ડાબા ખભા અને જમણા ઢીંચણ વચ્ચેનું અંતર તથા પલાંઠીના મધ્ય ભાગથી મસ્તકના અગ્ર ભાગ સુધીનું અંતર સરખું લાગતું હતું. તેઓ પૂર્ણ યુવાન થયા ત્યારે તેમની ઊંચાઈ પૂરા સાત હાથની હતી. આજના રક્તહીન દુર્બળ દેહ, ફિકા ચહેરા, નિસ્તેજ આંખ અને દિન-પ્રતિદિન ઠીંગણું બનતાં જતાં શરીરની સરખામણીમાં આ વર્ણન કદાચ આશ્ચર્યકારી લાગે, પણ તેમાં આશ્ચર્ય પામવા જેવું કંઈ જ નથી. જિનનામકર્મની પ્રાપ્તિથી આવું અપૂર્વ શરીર પ્રાપ્ત થાય છે. હકીકતની દૃષ્ટિએ વિચાર કરીએ તે આજે પૂર્વ ભારતના કેટલાક મનુષ્ય લગભગ છ ફૂટ ઊંચા હોય છે, કદાવર બાંધાના હોય છે અને ચૂંટી ખણુએ તે લેહીની ટશરે ફૂટે એવા લાલઘૂમ હોય છે, ત્યારે જે મહાપુરુષે આજથી પચીસસો વર્ષ પહેલાં વિદેહ જેવા એક વિશિષ્ટ પ્રદેશની હવા ખાધી હતી, તેમજ યોગસાધનાનિમિતે બિહામણું ઘેર જંગલમાં એકાકી
