________________
श्रीदशाश्रुतस्कंधे-प्रस्तावना
करे. जो वरसाद न पडतो होय तो करे. (ए उपरथी समजाय छे के वाडामां स्थंडिल जवुं अने भंगीए लई जवं ए चारित्रीओ माटे उचित नथी.) दिवसे के रात्रे जो मात्रकनो उपयोग थयो होय तो लघुमासनुं प्रायश्चित्त आवे. जे मुनिराजे परठववानो अभिग्रह कर्यो होय ते परठवे. शिष्य ज्यां सुधी खेद न पामे अने उल्लासथी कार्य करे त्यां सुधी तेनी पासे परठवावुं, जो दुगंछा करे तो न परठवावुं. अपरिणत शिष्य पासे न परठाववुं. इति मात्रकस्थापना.
अथ लोच स्थापना-जिनकल्पी - पडिमाधारी आदि मुनिवरोए नित्य लोच करवो. स्थविरकल्पी मुनिओए चोमासामां लोच करवो. सारी रीते सहनशीलतामां वांधो न आवतो होय तो लोच माटे रात्रि ओळंघवी नहि. इति लोचद्वार.
अथ सचित्तद्वार-चातुर्मासमां जो श्रावक के श्राविकाने दीक्षा आपे तो चार गुरु मासनुं प्रायश्चित्त आवे अने प्रभु आज्ञानी विराधना थाय. तेनुं कारण बतावतां जणावे छे के ते शिष्य जीवो उपर श्रद्धा न राखे. केम श्रद्धा न राखे ? उ. अप्कायना जीवोनो परिहार करवो आ काळमां मुश्केल छे. तेथी ते कहे के तमे वरसाद पडतो होय त्यारे केम चालो छो ? आ ते केवी तमारी अहिंसा ? एप्रमाणे श्रद्धा न राखे. जो मुनिराज कादववाळा पग न धुवे तो ते कहे के पग तो कादववाळा छे छतां धोता नथी. वळी दुगंछा करतो मनमां विचारे के एवा साथै रहेवाथी शुं ? ए तो अशुचीए चाले छे. जो पग धोवे तो कहे के सागारिक सरखा छे. वरसता वरसादे मांडलीमांथी ठल्लानी शंका छतां बाहेर भूमि न लई जाय तो लघु उपसर्ग. जो लई जाय तो शासननी वगोवणी करे. बीजा साधुओ साथे बहारभूमिए मोकले तो वरसादने लीधे पाछो फरे. जो मांडलीमां रहेला साधुने ठल्ले लई जवा माटे आदेश न करे तो सामाचारी विराधना. सम्यग् मर्यादा कीधी न गणाय. यदि मात्रकमां ठल्लो मात्रं विसर्जन करे अने तेने जोईने जतो रहे तो साधुओनी उड्डाहणा करे. जो ठल्ला मात्राने धारण करे तो आत्मविराधना. जो बहार लइ जाय तो अप्कायनी विराधना थवाथी संजमविराधना. इत्यादिक घणा दोषोनुं कारण होवाथी चातुर्मासमां दीक्षा न आपवी. ( कारणे आपे. जेमके प्रथम दीक्षा पाळेल होय, अभिग्रहधारी भावश्रावक होय अथवा राजा-प्रधान, योग्य आत्मा होय तो दीक्षा आपे, पग धोवा विगेरेनो आचार बतावे. आ प्रमाणे चउमासा सचित्त ग्रहणनिषेध विधि.
हवे अचित्तग्रहणविधि राख- डगल - मल्लक आदि ऋतुबद्धकाळमां जे
XXIX