________________
જે માગે ઇન્દ્રિયે। દાડી રહી છે તે માગ મહાન્ ગાઁ તરફ લઈ જાય છે. ઇંદ્રિયા એના બધા જ મળથી આત્માને ઊંડી ખીણમાં પટકે છે. એ ખીણમાં પારાવાર દુઃખ છે. પારાવાર પાપમધ છે. તીવ્ર ત્રાસ અને સંતાપ છે. એ ખીણમાં ચાખવા મળે છે, ઇંદ્રિયેાની સેવેલી ગુલામીનુ, વિષથી ચે વધુ કડવું ફળ. દીર્ઘ કાળ સુધી રિખાવે છે તે ફળને આસ્વાદ.
એ સ્થિતિ નિહાળી ભાવુક આત્માને ભય ઊપજે, એથી દૂર રહેવા તે ખનતું બધુ કરી છૂટે. જિનેશ્વર દેવની વાણીની તે સહાય યાચે. તે વાણી ભવસ્વરૂપની તેને આળખ આપે. અનાદિ નિગેાદથી શરુ થતું પરિભ્રમણ એની આંખ સમક્ષ ચડે, વિશ્વમાં વેઠવી પડતી વેદનાઓને એ નિહાળે, એ વેદનાઓના કારણ રૂપે ઇન્દ્રિયાને તે ઓળખે. તે ઠરી જાય. સ્વભાવમાં જ સુખ છે તેમ નિશ્ચય કરે. ઇંદ્રિયાની ગુલામીને તે લાત મારે, દુતિ તરફ દોડતી ઇંદ્રિયાને તે રાકી રાખે. જેની સહાયથી ચપળ ઇંદ્રિયા સ્થિર અને તે જિનવાણીને વંદન હા!
इंदियधुत्ताणमहो, तिलतुसमित्तंपि देसु मा पसरं । जह दिनो तो नीओ, जत्थ खणो वरिसकोडिसमो ॥ ३ ॥
ગાથા :—રે આત્મન્ ! ધૂત" એવી ઇંદ્રિયાને તલના ફાતરા જેટલેાય અવકાશ ન દઈશ. જો ઢીકે। તા જ્યાં એક ક્ષણ ક્રોડા વર્ષ સમાન છે તે સ્થાનમાં તું ઢારાયે સમજ.
