________________
મિથાલ આવાસ ક્ષણિક રાધ મેળવતાં આનંદને તે ત્યાગે છે. શાશ્વત સુખને તે તરછોડે છે. સુખના ડુંગરે તે વહેરે છે. તેને જે એને દાબી દે છે. મહાદુઃખના ભારે બોજાથી દબાયેલો માનવી લણું કાળ સુધી હતાશ બની રહે છે.
કિંપાક ફળ અને વિષયેની આ સમાનતા !
મલિન દેહને ખરજને રેગ પીડે છે. ખરજને ખજવાળવાની અદમ્ય ઈચ્છા જાગે છે. ખજવાળતાં શાંતિ મળતી જણાય છે. થોડી જ વારમાં બળતરા વધી પડે છે. લેહી વહેવા માંડે છે. અને અસહ્ય વેદનાને અનુભવ થાય છે. છતાં એ ખજવાળતી સમયે માનવી માને છે કે એને શાંતિ અને સુખ મળે છે.
| મલિન આત્માને વિષયે રૂપી ખરજ પડે છે. ઉપ
ગ કરવાની અદમ્ય અભિલાષા ઉદ્દભવે છે, ખરજ ખણવાની ક્રિયાની જેમ તે ઉપભેગ દિલને પ્રસન્નતા અપે છે. પરંતુ ક્યાં સુધી? થેડી જ વારમાં આત્મા હતાશ બની કરી જાય છે. એનું નૂર હણાઈ જાય છે. ઇઢિયે અશક્ત બને છે. દુઃખની ગર્તામાં આત્મા પટકાય છે. દીર્ઘ કાળ સુધી ત્યાં તીવ્ર વેદના તે સહે છે. છતાં પામર માનવી વિષપભેગમાં સુખ કહપે છે! ધોમધખતા તાપમાં તૃષાતુર માનવી પિપાસા છિપાવવા આમથી તેમ ભટકે છે. દુર કર એને જળ દેખાય છે અને તે મેળવવા એ છેકે છે.
