________________
૧૩૯
ગાથાથ –હે મૂર્ખ ! આ લેકમાં પિતા, પુત્ર, મિત્ર, ગૃહિણી વિગેરેનો સમૂહ પિતાનું સુખ શોધવાના. સ્વભાવવાળે છે. કોઈ તને શરણરૂપ નથી. તિર્યય અને નરકના દુઃખે તું એકલેજ સહન કરીશ. कुसग्गे जह ओस बिंदुए, थोव चिट्ठह लंबमाणए । एवं मणुआण जीविय, समय गोयम मा पमायए ॥७२॥
ગાથાર્થ –જેમ ડાભના અગ્રભાગે ગુલતું જળબિંદુ ડીજ વાર ટકે છે, તેમ મનુષ્યનું જીવિત થેડી જ વાર. ટકે છે. હે ગૌતમ ! એક સમય પણ પ્રમાદ ન કર. संबुज्झह किं न बुज्झह, सबाही खलु पिच्च दुल्लहा। नो हु उवणमंति राइओ, नो सुलहं पुणरवि जीवियं ॥७३॥
ગાથાર્થ –તમે બેધ પામે. તમે શાને બંધ નથી પામતા? ખરેખર, મૃત્યુ પામ્યા પછી અન્ય ભવમાં બેધિબીજ દુર્લભ છે. જેમ ગયેલા રાત્રિદિવસો નિચે પાછા આવતા નથી તેમ જીવિત ફરીફરી સુલભ નથી. डहरा बुड्ढा य पासह, गम्भत्था वि चयंति माणवा । सेणे जह वट्टयं हरे, एव माउक्खयंमि तुट्टइ ॥ ७४ ॥
ગાથાર્થ –જુઓ ! બાળકે, વૃધે અને ગર્ભમાં રહેલા મનુષ્ય પણ મૃત્યુ પામે છે. બાજ પક્ષી જેમ તેતરનું હરણ કરે છે તેમ આયુષ્યને ક્ષય થતાં યમદેવ જીવિતને હરે છે.
