________________
૧૧૪
જ્યારે શક્તિ છલકાવા માંડે છે, જ્યારે દિલ થનગન થાય છે, ત્યારે આત્મસંયમ કેળવી, વિષયોથી વિરામ પામી, અને સાધનામાં દિલને પરાવી, મેહ સેનાને પરાજિત કરવા જેવું કપરું કાર્ય બીજું શું હોઈ શકે ? તે દુષ્કર કાર્યને સિદ્ધ કરનારને કેટિશઃ વંદન હો ! ते धन्ना ताण नमो, दासो ह ताण संजमधराणं । अद्धच्छीपिच्छरिओ, जाण न हिअए खडकति ॥९८ ॥
ગાથાથ :–“ અર્ધ ચક્ષુએ દષ્ટિ ફેંકનારી જેમના હૃદયમાં વસતી નથી, તેમને ધન્ય છે, તેમને નમસ્કાર હે ! તે સંયમધને હું દાસ છું.
વિશેષાર્થ –નારીના નયનશર જેમને ઘાયલ નથી કરતાં તે સાચે જ શક્તિવંત છે. તેમનું જીવન ધન્ય છે. તે સંયમધર મુનિઓની જેટલી સેવા થાય તેટલી ઓછી. મહાભાગ્ય હોય તે એમના ચરણમાં લેવાનું મળે. અપૂર્વ પુર્યોદય હોય ત્યારે તે મહાત્માઓના દર્શને શિર ઝૂકે. એમના દાસ બનવામાં અને ખી મહત્તા છે. સૌ કોઈ એ મહત્તાને વરો એ અભિલાષા. किं बहुणा जइ छसि, जीव तुम सासय सुहं अरु। ता पिअसु विसयविमुहो, संवेगरसायणं निच्च ॥ ९९ ॥
ગાથાર્થ-કિ બહુના! રે આત્મન ! રોગરહિત શાશ્વત સુખ માટે જે તું તલસે છે, તે વિષયવિમુખ બનીને સંવેગ રસાયણનું નિત્ય પાન કર.
