________________
૧૨૯
खणभंगुरे सरीरे, मणुअमवे अब्भपडलसारिच्छे । સારં રિત્તિ, i fજ સૌો ઘા રૂરા
ગાથાથ :–વાદળના સમૂહ સમાન મનુષ્યમાં, ક્ષણભંગુર દેહે જે સુંદર ધર્મ કરાય છે તેટલેજ માત્ર સાર છે. जम्मदुक्ख जरादुक्ख, रोगाय मरणाणि य अहो दुक्खा हु संसारो, जत्थ कीसति जंतुणो ॥३३॥
ગાથાર્થ :-જન્મનું દુઃખ, જરાનું દુઃખ, રોગો અને મરણે ! અહે! સંસાર જ દુઃખરૂપ છે કે જ્યાં જ પીડા અનુભવે છે. जाव न इंदियहाणी, जाव न जररक्खसी परिप्फुरद । जाव न रोगविआरा, जाव न मच्चू समुल्लिअइ ॥३४॥
ગાથાર્થ-જ્યાં સુધી ઇન્દ્રિયની ક્ષીણતા નથી, જ્યાં સુધી વૃદ્ધાવસ્થા રૂપી રાક્ષસી વ્યાપતી નથી, જ્યાં સુધી રેગના વિકારો નથી અને જ્યાં સુધી મૃત્યુ ભેટતું નથી, ત્યાં સુધીમાં હે આત્મન ! ધર્મનું સેવન કરી લે. जह गेहमि पलिते, कूवं खणिउंन सक्कए कोइ। तह संपत्ते मरणे, धम्मो कह कीरए जीव ॥ ३५॥ ..
ગાથાર્થ –જેમ ઘર બળતું હોય ત્યારે કૂવો ખેદવાને કઈ શક્તિવંત ન હોય તેમ મૃત્યુ નજીક આવતાં ધર્મ શી રીતે કરી શકાય? વિ. પ્ર. ૯
