________________
સાધનામાં સઘનતા લાવવા માટે, ધ્યાન, મૌન અને એકાંતની જરૂર લાગી. ગુરુ મહારાજ પાસેથી યોગ્ય દોરવણી લઈને અમદાવાદ નજીક, પાનસરની ધર્મશાળામાં રહેવાનું રાખ્યું. શ્રી મહાવીર પ્રભુની શીતળ છાયામાં નવી શિખરો સર કરતાં ગયાં. ગુરુ મહારાજના માર્ગદર્શન મુજબ નમસ્કાર, સ્વાધ્યાય-સંસ્કૃત વિભાગ અને પ્રાકૃત વિભાગનો સ્વાધ્યાય કરતા હતા. સાથે જપધ્યાન-ચિંતન-મનન અને નિદિધ્યાસન પણ કરતા હતા. પ્રાકૃત વિભાગમાં “અરિહંત વંદનાવલી'ના સ્વાધ્યાય વખતે હૃદય ગગદ બની ગયું, એ ગ્રંથ માથા પર મૂકી તેઓ નાચ્યા. એ વંદનાવલીના રચયિતા મહાભાગ મુનિવરને શતશઃ વંદના કરતાં ઉપકારના ભાવથી વિભોર બની ગયા. પાતાળમાંથી ઝરો ફૂટી નીકળે તેમ કાવ્યની સરવાણી વહી અને આજે જે ચૌદ મહાસ્વપ્નો થકી નિજ માતને હરખાવતા એ મનોરમ પંક્તિથી શરૂ થતી સ્તુતિ કલ્પલતાનું ગાન કરીને પ્રભુભક્તિમાં તલ્લીન બનીએ છીએ. તે આજે હજારોના હાર બની ચળકી રહી છે.
તેઓ ધન્ય બની ગયા અને આપણને પણ ધન્ય બનાવી ગયા.
તેઓની આ ધર્મ અધ્યાત્મક્ષેત્રની ઊર્ધ્વરોહણની યાત્રાની સમયમર્યાદા માત્ર પાંચ-સાત વર્ષની છે. કેવાં ઉત્તગ શિખરો સર કર્યા! ચંદુભાઈની માતાને ધન માતા જેણે ઉદરે ધરિયા' એવું મંગલ વચન કહેવાય છે. આ મહા ઉપકાર ! જેથી આપણને આવી મહાન રચના મળી.
આચાર્ય શ્રી પ્રદ્યુમ્નસૂરિ પ્રેરિત
(પાઠશાળામાંથી સાભાર)
