________________
ગાથા-છો “જયનાદ કરતા દેવતાઓ હર્ષના અતિરેકમાં,
પધરામણી કરતા જનેતાના મહાપ્રસાદમાં; છે જે ઇન્દ્રપુરિત વસુધાને ચૂસતા અંગૂઠમાં,
એવા પ્રભુ અરિહંતને પંચાંગ ભાવે હું નમું.” ૦ સાતમી કડીમાં દેવતાઓ પ્રભુને ફરીથી માતાના રાજમહેલમાં લાવીને સૂવડાવે છે. મેરુથી લઈને જનેતાના પ્રાસાદ (મહેલ) સુધી દેવતાઓ હર્ષના અતિરેકથી ઊભરાયને પૂરામાર્ગમાં જયધ્વનિ કરીને સમગ્ર ગગનને ગૂંજાયમાન કરતા હતા. અહીં હર્ષનો અતિરેક નથી થયો, તે ઘણી જ સ્વાભાવિક ક્રિયા છે. જ્યારે માણસનું ધાર્યું કામ પૂરું થાય ત્યારે હર્ષનો અતિરેક અર્થાત્ અપાર હર્ષ થવો સ્વાભાવિક છે. દેવતાઓ પણ ઐતિહાસિક પારંપારિક કર્મને સંપૂર્ણ રીતે નિભાવીને યથાવત્ પરિપૂર્ણ કરે છે, ત્યારે તેને હરખતા ઊભરા આવે છે. અને આવા ભાવવિભોર થયેલા દેવતાઓ જ્યારે માતાના રાજમહેલમાં પ્રભુના મંગળમય બાલરૂપને પુનઃ સ્થાપિત કરે છે ત્યારે તો કહેવું જ શું?
પારંપારિક માન્યતા પ્રમાણે પ્રભુને જે પરિશ્રમ પડ્યો છે અથવા એમના પ્રત્યે જે માતૃત્વ ભાવ છે તેને પરિપૂર્ણ કરવા માટે ઇન્દ્ર પોતાની શક્તિથી પ્રભુના અંગૂઠમાં ઉચ્ચકોટિનો સુધારસ સ્થાપિત કરે છે. પ્રભુ જ્યારે અંગૂઠો પોતાના ઓષ્ટકમળ પર રાખી તેનું આસ્વાદન કરે છે ત્યારે ખરેખર આવા ત્રિલોકનાથ દેવાધિદેવનું પણ સહજ બાળસ્વરૂપે પ્રગટ થાય છે. આ દશ્ય કવિના હૃદયને ભાવથી મોહિત કરે છે. બાળકને જે અમૃતપાનની અપેક્ષા છે તેની સહજ પૂર્તિ થઈ જાય છે. ઈન્દ્ર જાણે મા બનીને પ્રભુને અમૃતપાન કરાવી રહ્યા હોય તેવો સંતોષ અનુભવે છે. ધન્ય છે પ્રભુના આ બાળસ્વરૂપને ! અને ધન્ય છે ઈન્દ્રની આ સજગતાને. સંપૂર્ણ ચિત્ર નજર સમક્ષ, આવતા કવિ સ્વયં હર્ષવિભોર થઈ પંચાંગભાવે અરિહંતોને નમસ્કાર કરે છે. નમસ્કાર કરતી વખતે ભક્તિથી કવિનું હૃદય દ્રવી ઊળ્યું છે.
(૩૦
%
અરિહંત વંદનાવલી)
