________________
ગાથા-૩૪]“જ્યાં ભવ્ય જીવોના અવિકસિત ખીલતાં પ્રજ્ઞાકમલ,
ભગવંત વાણી દિવ્ય સ્પર્શ દૂર થતાં મિથ્યા વગળ; ને દેવ-દાનવ ભવ્ય માનવ ઝંખતા જેનું શરણ,
એવા પ્રભુ અરિહંતને પંચાંગ ભાવે હું નમું.” ૩૪ આ ગાથામાં અર્થાત્ ૩૪મી કડીમાં કવિરાજ ભગવાનનો પ્રતિહારિક મહિમા પૂર્ણ કરીને હવે સામાન્ય ઉપદેશાત્મક દિવ્ય પ્રભાવનો ઉલ્લેખ કરે છે અને પ્રભુની વાણીને એક નવો ઓપ આપે છે. કારણ કે ઘણા ભવ્ય જીવોના જ્ઞાનાવરણીય કર્મ પાતળાં પડ્યાં પછી તેમનું પ્રજ્ઞાચક્ર વિકસિત થવામાં એક નિમેશમાત્ર નિમિત્તની જરૂર હોય છે. જેમ એક દીપક બધી રીતે તૈયાર થયેલ છે. બીજી પ્રજ્વલિત દીપકનો સ્પર્શ થતાં તે પ્રજ્વલિત થાય છે. અહીં પ્રભુની વાણી અને ઉપદેશ આવા પ્રજ્ઞાકમળને ખીલવવામાં સૂર્યના કિરણની જેમ કારણભૂત બને છે. . સાથે-સાથે જે કોઈ ભવ્ય-બુદ્ધિમાન આત્મા છે, પરંતુ સાચા માર્ગદર્શનના અભાવે મિથ્યા વમળમાં સંડોવાયેલા હોય છે. કહો કે કુતર્ક અને મિથ્યા જ્ઞાનના પ્રવાહમાં તણાતા હોય છે. પરંતુ પુણ્યના યોગથી પ્રભુની ઉપદેશધારાનો સ્પર્શ થતાં બધુ સમન્વયકારી બની જીવને સમ્યક્ માર્ગ પર આરૂઢ કરે છે. આ જ્ઞાનની ધારામાં સ્નાન કરી પવિત્ર થયેલા આત્માઓ
જ્યારે શાંતિનો અનુભવ કરે છે ત્યારે તેની અસર દેવ-દાનવ અને ભવ્ય માનવના મન પર પડે છે. અને તેઓ પણ અરિહંતના ચરણકમળમાં પહોંચવા માટે ઝંખના રાખે છે. હવે પ્રભુના ઉપદેશ સિવાય બીજું કશું જ તેમને રુચતું નથી. ફક્ત પ્રભુનાં દર્શનથી અને શ્રવણથી નયનકમળ અને કર્ણ-સંપુટ પવિત્ર કરવાની એક માત્ર ઈચ્છા વર્તે છે ત્યારે તને ઝંખના કહેવાય છે. આવી ઝંખનાવાળા જીવો અરિહંતનું શરણ પામી, પ્રતિબોધ સાંભળી પાણીમાં જેમ પતાસું ગળી જાય તેમ તન્મય થઈ જાય છે. તો અહીં કવિશ્રી આ બધા ઘણા જીવોના ઉદ્ધારક એવા દેવાધિદેવને વાંદીને ફક્ત ધન્યતા નથી અનુભવતા, પરંતુ જાણે પ્રભુનો તે વાણીપ્રપાત હોય કે સાંભળતા હોય તે રીતે પંચાંગભાવે અરિહંતોનાં ચરણોમાં અર્પિત થઈને ઉત્તમ આનંદ મેળવે છે.
અરિહંત વંદનાવલી
&
કરી છ૩)
