________________
(ગાથા-૩૩ “જ્યાં દેવદુંદુભિ ઘોષ ગજવે ઘોષણા ત્રણ લોકમાં, ત્રિભુવન તણા સ્વામી તણી સૌએ સુણો શુભ દેશના; પ્રતિબોધ કરતા દેવ-માનવને વળી તિર્યંચને, એવા પ્રભુ અરિહંતને પંચાંગ ભાવે હું નમું.” ૩૩ કવિશ્રી પ્રતિહાર્યનો ક્રમશઃ ઉલ્લેખ કરતાં, દુંદુભિનો ઘોષ કેમ જાણે કવિને સંભળાતો હોય તે રીતે દુંદુભિની દિવ્યતા પ્રગટ કરે છે. દુંદુભિનો ગર્જન ગર્જિત ઘોષ ત્રણેય લોકમાં વ્યાપ્ત થઈ જાય છે અને તેમાં સહજ ભગવાનના સિદ્ધાંતોનું પ્રતિબોધન થાય છે. અને તે પણ ફક્ત મનુષ્ય પૂરતું મર્યાદિત નથી. દેવ, દાનવ, મનુષ્ય, પશુ, પંખીને પણ બોધ પમાડે તેવું સહજ પ્રેરક પ્રતિબોધન હોય છે. અહીં જરૂર એક પ્રશ્ન થશે કે શું પ્રભુનો અવાજ એટલો પ્રબળ નથી ? કે આ દુંદુભિથી સદ્ગુણો વૃદ્ધિ પામી વિશ્વવ્યાપિ બને છે ? તે જમાનાનું વિજ્ઞાન સહજ શબ્દ શક્તિ વર્ધક હતું અને આવી દેવતાઈ દુંદુભિ પ્રભુના સમવશરણમાં ધ્વનિત થઈ વિશ્વને મંગળ સંદેશ આપતી હતી. એ જ પ્રકારે આ બધા અતિશય પ્રભુની મહાનતાના ઘોતક છે. એટલું જ નહિ પરંતુ આ પૌલિક શક્તિના ઉચ્ચ કોટિના આ પ્રભાવ પાથરતા પુદ્ગલ સ્કંધો સ્વતઃ દેવાધિદેવના પ્રભાવક્ષેત્રમાં રચના પામી નિમિત્તરૂપે દેવતાઓનું અવલંબન થઈ કાર્યકારી બને છે. પરંતુ મૂળમાં તો દેવાધિદેવનો ઉચ્ચ કોટિનો આત્મવિકાસ અને મહાપુણ્ય જ કારણભૂત બને છે. જેથી કવિશ્રી આ બધા પ્રભાવ નિહાળીને પ્રભાવક એવા અરિહંત દેવને પંચાંગભાવે વારંવાર વંદન કરી રહ્યા છે.
અરિહંત વંદનાવલી
