________________
ગાથા-૪૧]“હર્ષે ભરેલા દેવ નિર્મિત અંતિમ સમવસરણે,
જે શોભતાં અરિહંત પરમાત્મા જગત ઘર આંગણે; જે નામના શુભ અરણથી વિખરાય વાદળ દુઃખનાં, ૧
એવા પ્રભુ અરિહંતને પંચાંગ ભાવે હું નમું.” ૪૧ મોક્ષની ભાવાત્મક સ્થિતિનું વર્ણન કરી કવિશ્રી ખ્યાલ આપે છે કે આવા અરિહંત ભગવંતો અને દેવાધિદેવો ગમે ત્યાં જેવી-તેવી સ્થિતિમાં મુક્ત થઈ શકતા નથી. પરંતુ અંતિમ અવસ્થાનો ખ્યાલ રાખી ઈન્દ્રાદિક દેવો સજાગ થઈ જાય છે. અહીં પ્રભુ પોતાનું સ્થૂલ શરીર છોડી મોક્ષગામી થવાના છે. જેની જાણકારી લઈ વિશેષ પ્રકારના મોક્ષગમન સમવસરણની રચના કરે છે, અને વિધિવત્ ઉદ્ઘોષ થાય છે. ભગવંતો આવા દેવનિર્મિત વિશેષ પ્રકારના સમવસરણમાં આરૂઢ થઈ સિદ્ધાસને બિરાજમાન થાય છે, અને જેની આંતરિક મુક્ત દશા છે, તેનું પ્રતિબિંબ સ્પષ્ટ આ મોક્ષગમન સમવસરણમાં જોઈ શકાય છે. લાખોલાખો નેત્ર-પંક્તિઓ આ અંતિમ દર્શન માટે આતુર બની તે ભગવંતોનાં દર્શન કરી જાણે પોતાનાં બધાં દુઃખોના નિવારણ કરે છે. ખરું પૂછો તો સ્વતઃ દુઃખ-નિવારણ થઈ જાય છે. પ્રભુની આ મુક્ત વેળા કેટલી બધી પરોપકારમય બની જાય છે, તેને કવિશ્રી પણ મોક્ષના સોપાન પર ચડવાને તૈયાર એવા ભગવંતોને સમોવશરણમાં નિશ્ચિત આસને સ્થિર થઈ બિરાજિત જોઈ અપાર હર્ષ પામે છે, અને પુનઃ પુનઃ ત્યાંના એક સાક્ષાત્ દ્રષ્ટા હોય તે રીતે પંચાંગભાવે વંદન કરે છે.
(૮૨
==
===
=
અરિહંત વંદનાવલી)
