________________
જાણે પુણ્યનો પરહેજ કરતા હોય અને પુણ્યકાર્ય તે ધર્મ નથી તેવું સાબિત કરવા મથે છે. જ્યારે સાચો આદર્શ એ છે કે ધર્મસાધના સ્વયં પુણ્યમય છે.
જ્યારે સાધક આત્મનિષ્ઠ બને છે ત્યારે બાકીના યોગો સ્વતઃ પુણ્ય પ્રકૃતિ યુક્ત થઈ જાય છે. પુણ્ય પ્રવૃત્તિને ધર્મથી છૂટો પાડવાની એક ઘેલછા છે. જો પરોપકાર ન હોય તો તે સાધના ધર્મમય બનતી નથી. ઠીક છે કે કોઈ અહંકારયુક્ત જ્ઞાનરહિત અવસ્થામાં પરોપકારને જ સાધના માની તેના અહંકારનું સેવન કરે તો તે પ્રવૃત્તિ ઇચ્છનીય ન ગણાય. જો કે ત્યાં પણ પરોપકાર દૂષિત નથી પરંતુ અહંકાર જ દૂષિત છે. જ્યાં સુધી જીવાત્મા દેહથી મુક્ત થઈ અયોગી અવસ્થાને પ્રાપ્ત કરે ત્યાં સુધી તેના સમગ્ર યોગો પુણ્યનું ભાજન બની ઉપકારશીલ બની રહે છે. તેથી અહીં કવિ આવા અરિહંતના આત્માને વંદન કરતા તેમની દાનશીલતાનો આભાસ આપે છે. અસ્તુ.
(૪૨
X
અરિહંત વંદનાવલી
