________________
બાએ જવાબ આપ્યો, કઈ મા પોતાના દીકરાના વિકાસથી ખુશ ન હોય? પણ આને પ્રગતિ કે વિકાસ કેમ કહેવાય? “આત્માનો ઉદ્ધાર થાય તેવું ભણ, તારી આ ભૌતિક આબાદીની આવરદા કેટલી? વળી એને વખાણે તો સમાધિ અને સદ્ગતિ ક્યાંથી મળવાની? આ ભવની સાથે પરભવની પણ ચિંતા કરી બંને ભવ ઉજળા થાય તે શીખી, તેમાં પ્રગતિ સાધવાની.”
ચંદુભાઈએ પૂછ્યું: “મને એ બધુ કોણ શીખવાડે? ક્યાં શીખવા મળે? એવું ભણાવનારા અત્યારે કોણ છે?”
બાએ કહ્યું : “હા, છે - આપણા ઉપાશ્રયે જઈ મહારાજ સાહેબને પૂછીશ એટલે તેવા ભણાવનાર મહારાજનું નામ તેઓ આપશે.”
અને ચંદુભાઈને એવું સરનામું મળી ગયું. પૂ. શ્રી ભદ્રંકર વિજયજી મહારાજ તે દિવસોમાં રાજસ્થાનમાં લુણાવા ગામે વિરાજમાન હતા. એમનાં ચરણોમાં બેસીને કહ્યું : “મને મારી બાએ અહીંયાં આ ભવ અને પરભવ ઉજાળે તેવું ભણવા માટે મોકલ્યો છે. તો તમે શીખવાડો.
તીવ્ર પ્રજ્ઞા, હૃદયનો ગુણવૈભવ, સહજ કુશળતા, નમ્રતા, વિનય વગેરે ગુણોથી પ્રસન્ન થયેલા ગુરુ મહારાજે આલાદ ઉપજાવે એવી નમસ્કાર મંત્રની વિદ્યા આપવા માંડી. રોજ સાત-આઠ કલાકનું અધ્યયન શરૂ થયું. તેઓ ખૂબ ઊંડા-ઊંડા ઊતરતા ગયા. યોગ્ય દિશાદર્શક મળી હતી ગયા.
આ અધ્યયનના પરિપાક રૂપે તેમણે “અનેકાન્ત અને સ્યાદ્વાદ' નામનું પુસ્તક લખ્યું. તેની હિન્દી આવૃત્તિ પણ વિ.સ. ૨૦૧૯માં પ્રકાશિત થઈ.
