________________ મંત્રી શ્રીધર. 105 તેઓનેજ નુકશાન થશે; તેઓ જ પોતાના હાથે પિતાની અવનતિને વહેરી લેશે.” શ્રીધરે બહુજ ગંભીરતાથી કહ્યું. “ઠીક છે. હું હવે રજા લઈશ.” એમ કહીને સન્યાસી આસન ઉપરથી ઉડ્યો અને જતાં જતાં “મંત્રીશ્વર ! તમને તમારા મુત્સદીપણનું અભિમાન છે અને તેને લઈને મારી વાતને તમે માન્ય રાખતા નથી, એ યોગ્ય કરતા નથી. યાદ રાખજો કે તમારા આ મુત્સદ્દીપણાથી પાટણમાંજ નહિ કિન્તુ સમસ્ત ગુજરાતમાં ભયંકર અવ્યવસ્થા થશે અને ત્યારેજ તમને ખબર પડશે કે તમારી મુત્સદ્દીગીરીનાં મિથ્યાભિમાનનું કેવું પરિણામ આવ્યું છે.” એ પ્રમાણે ક્રોધાવેશથી કહીને તે ત્વરાથી ચાલ્યો ગયો. શ્રીધર તેનાં ક્રોધનાં વચનો સાંભળીને ગુસ્સે થવાને બદલે સહજ હસ્યો. તેણે ચાલ્યા જતા સન્યાસી તરફ નજર રાખીને કહ્યું. " જયંતસિંહ ! સન્યાસીના વેશે તું મને ઠગવા તે આવ્યા; પરંતુ તેને એટલું સ્મરણ ન રહ્યું કે હું કોને ઠગવા જાઉં છું. શ્રીધર વૃદ્ધ થયો છે, પરંતુ તેની સ્મરણુશક્તિ અને તેની ચક્ષએનું તેજ હજી જેવાં ને તેવાં જ છે તથા તે ગમે તેવો વેશ લઈને આવેલા માણસને તુરતજ ઓળખી શકે છે, એ વસ્તુસ્થિતિને તું ભૂલી ગયા જણાય છે અને તેથી જ મને ઠગવા આવવાનું તે સાહસ કર્યું છે. પણ જયંતસિંહ ! તેમાં તારે દોષ નથી. ચિંતાના ચક્રમાં પડેલા માણસની વિવેકશક્તિનો લેપ થઈ જાય છે અને તેથી તેં કરેલા સાહસને માટે તેને દોષ દેવા કરતાં તારી માનસિક અવસ્થાનેજ દેષ દે, એ વધુ યોગ્ય છે.” સન્યાસીએ મંત્રીશ્વરનાં ઉપર્યુક્ત વચન સાંભળ્યાં કે નહિ તે અમે કહી શક્તા નથી; કારણકે મંત્રીશ્વર પિતાનું કથન પૂરૂં કરે, તે પહેલાં તે તે તેની નજરમાંથી ઘણે દૂર ચાલ્યો ગયે હતે. પ્રકરણ 15 મું. યુદ્ધનો નિશ્ચય મંડલેશ્વર લવણપ્રસાદ, યુવરાજ વોરધવલ, મહામાત્ય વસ્તુપાલ અને તેજપાલ, મંત્રી ચાહડ અને નાગડ, સામંત જેહુલ અને સરદાર
